ஹரிப்ரியா

குழலூதும் அழகு நதிகளின் தலைவன் சமுத்திர ராஜன் ஆவான். சூரியனின் மகளான யமுனை யமதர்மராஜனின் சகோதரியாவாள். இறைவனை அடையும் பொருட்டு, காளிந்தி என்னும் பெண்ணுருவெடுத்து பின்னாளில் அவனது அஷ்ட மகிஷிகளுள் ஒருத்தியாகவும் ஆகப்போகிறவள்தான். கண்ணனின் குழந்தைப் பருவத்தை அனுபவிப்பதற்காக நதியாக மாறி பூமிக்கு வந்து ஸ்ரீவனம் வழியாக ஓடிக்கொண்டிருக்கிறாள். யமுனோத்ரியிலிருந்து துவங்கி கண்ணனுக்காகவென்று ஏராளமான மலர்களை சேகரித்துக் கொண்டுவருவாள்.  சாதரணமாக ஒரு மலர் தானாக மலர்ந்தாலே அதன் வாசனை மிகவும் ரம்யமானதாக இருக்கும். இதில் இப்போது வசந்த காலம் வந்துவிட்டது. பிருந்தாவனம் முழுதும், ஆயிரக்கணக்கான மரங்களும், கொடிகளும், செடிகளும் பூத்துக்குலுங்குகின்றன. போகும்போதும், வரும்போதும் கண்ணனின் மலர்க்கரம் அவற்றின் மீது படுவதனால் மேனி சிலிர்த்துக்கொள்கின்றன. ஸ்ரீவனம் முழுவதுமே புஷ்பங்களால் ஆன சுகந்தம் வீசிக்கொண்டிருக்கிறது. கண்ணன், தலையில் ஒரு மிக அழகான மலர்க்கிரீடம், காதுகளில் நீல வர்ண கர்ணிகா புஷ்பம். தலையில் பெரிய மயில் பீலி, நெற்றியில் கஸ்தூரி திலகம், கழுத்தில் ஐந்து விதமான பூக்களை உடைய வனமாலை, இடுப்பி

ப்ரலம்பாசுர வதம் இன்று எல்லோரும் பாண்டீரவடத்தின் கிளைகளில் அமர்ந்து ஊஞ்சலாடிக் கொண்டிருந்தனர்.  பின்னர் கண்ணன் மற்றும் பலராமன் இருவரின் தலைமையில் இரு அணிகளாகப் பிரிந்துகொண்டனர். சிறிது நேரம் குத்துச் சண்டை போட்டு விளையாடினர்.  பின்னர் ஆலமரத்தின் விழுதைக் கயிறுபோல் திரித்து இருபுறமும் பிடித்து இழுத்து பலப்பரீட்சை செய்தனர். ஆயிரக்கணக்கான கன்றுகளாயினும் சரி,  எண்ணற்ற சிறுவர்களாயினும் சரி, அத்தனை பேரின், பெயர்கள், வீடுகள், பெற்றோர், சகோதர சகோதரிகள், உடலின் அங்க அடையாளங்கள் உள்பட எல்லாவற்றையும் தெளிவாய் அறிவான் கண்ணன். ஏற்கனவே, அவர்கள் அத்தனை பேரின் உருவத்தையும் தானே ஏற்றவன்தானே. எனவே, வனத்தினுள் நுழையும்போதே இன்று புதிதாகத் தென்பட்ட ஒரு சிறுவனைக் கவனித்துவிட்டான் கண்ணன். பலராமனைக் கண்ணைக்காட்ட, அவனும் பார்த்துக் கொண்டான். புதிய சிறுவனை எதுவும் கேட்காமல் கண்ணன் தனது அணியில் சேர்த்துக்கொண்டான். பலப்பரீட்சை ஆரம்பிக்கும் முன், தோற்கும் அணியில் இருப்பவர் அனைவரும் ஜெயிக்கும் அணியிலிருப்பவர்களை ஆளுக்கொருவராய்த் தூக்கிக்கொண்டு ஒரு எல்லவரை ஓடவேண்டும் என்றும் முடிவானது.  பலப்பரீட்சை துவங்கியது. கண்ண

சிவபூஜை க்ருஷ்ண தரிசனத்திற்கு ஆசைப்பட்டு கோபேஷ்வரராக சிவபெருமான் ப்ருந்தாவனத்தில் காத்திருக்கிறார் என்பதை ஏற்கனவே பார்த்தோம்.  தினமும் சிவபூஜை செய்வதற்காக ராதை அங்கு வருவது வழக்கம். வரும் வழியில் அவ்வப்போது கண்ணனைக் காண்பதும் உண்டு.  சில சமயம் பெரியவர்களுடனும், சில சமயம் தோழிகளுடனும் வரும் ராதையின் பாதையை நன்கறிவான் கண்ணன்.  நயனங்களோடு முடியும் சம்பாஷணையை இன்று நேருக்கு நேர் நிகழ்த்துவதென்று முடிவு செய்து, கோபேஸ்வரர் கோவிலுக்குச் செல்லும் வழியில் காத்திருந்தான். லலிதா, விசாகா ஆகியோருடன் வந்து கொண்டிருந்த ராதா, விசாகாவை சிவபூஜைக்காக மலர்கள் பறித்துவர அனுப்பினாள். லலிதா யமுனையிலிருந்து அபிஷேகத்திற்கு  நீர் கொண்டுவருவதற்காகப் பானையோடு சென்றாள்.  தனித்து வந்த ராதையை வழிமறித்தான் கண்ணன். நிமிர்ந்து பார்க்கவில்லை ராதா. கண்ணன் ஒளிந்து நிற்பதைப் பார்த்துவிட்டுத்தான்  தோழியரை அனுப்பினாளோ என்னவோ.  இருந்தாலும் அவனிடம் பேச வெட்கம் தடையிட்டது. ராதா நில்லு. என்னைப் பாரேன். கண்ணா வழி விடு. என்னைப் பாத்துட்டு போகலாம் ராதே. கண்ணா சிவபூஜைக்காக வந்திருக்கிறேன். நேரமாகிறது. வழி விடு.

காட்டுத்தீ கண்ணனோடு யமுனைக் கரையில் ஒரு இரவு. கற்பனை செய்து பாருங்கள். எப்படி இருக்கும்? எல்லோரும் நடுவில் மரத்துண்டுகளை  கொளுத்திவிட்டு வட்டமாய் அமர்ந்து கொண்டனர்.  மடு முழுவதையும் விஷமாக்கும் ஒரு நச்சுப்பாம்போடு அவன் செய்த நர்த்தனம் ஒரு அதிசய நிகழ்வு என்பதையே மறந்து ஆளாளுக்கு கண்ணனுக்கு நீ அப்படிச் செய்திருக்கலாம் இப்படிச் செய்திருக்கலாம் என்று ஆலோசனை கூறிக்கொண்டும், சிரித்துப் பேசிக்கொண்டும் பொழுது கழிந்தது. அப்படியே பேசிக்கொண்டு அனைவரும் உறங்கினர். அப்போது திடீரென்று எங்கிருந்தோ பிடித்துக்கொண்ட நெருப்பு பெரிதாய்ப் பரவியது. புகையால் அனைவரும் விழித்துக்கொண்டு ஓலமிடத் துவங்கினர். அனைவரும் கண்ணனைச் சூழ்ந்து கொண்டனர்.  சிறுவர்கள் புகையினால் மயங்கத் துவங்கினர். சட்டென்று அவர்கள் அனைவரையும் விலக்கிவிட்டு சற்றுத் தள்ளி நின்று இடுப்பில் கை வைத்துக் கொண்டு காலை அகட்டி நின்று கொண்டு ஹாவென்று வாயைத் திறந்தான். அக்னியை வயிற்றில் கொண்டவன். காட்டுத்தீ எம்மாத்திரம்? பால் தயிரை உறிஞ்சிக் குடிப்பதுபோலவே,  அத்தனை நெருப்பையும் உறிஞ்சினான். சற்றுநேரத்தில் நெருப்பு பிடித்துகொண்ட அடையாளம்கூட

அகில கலாதி குரு: தன்னைச் சேர்ந்தவர்களுக்கு தன்னைப் பற்றிய கவலையைக் கொடுக்க கண்ணன் விரும்புவதில்லை. தன் பக்தர்கள் தன்னை நினைத்து ஆனந்தப்படுவதையே விரும்புகிறான்.  கரையிலிருக்கும் கோபியரும், பெற்றோரும், நண்பர்களும் கவலைப்படுகிறார்கள் என்றதுமே, தனக்கு ஆபத்தில்லை என்று புரியவைப்பதற்காக காளிங்கன் தலை மீது ஏறினான். அகல்யைக்கு உயிர் கொடுத்த திருவடி, மறை தேடும் திருவடி, உலகம் முழுதும் ஓரடியால் அளந்த திருவடி, பிருந்தாவனம் மட்டுமல்ல பாரததேசம் முழுதும் நடந்து தன் முத்திரையைப் பதித்த திருவடி, பிரும்மா பூஜை செய்த திருவடி, கங்கை தோன்றும் திருவடி, தாமரை போன்ற திருவடி, சகடாசுரனுக்கு இடிபோன்ற  திருவடி, அப்படிப்பட்ட திருவடி தலையில் பட்டதுமே காளிங்கனுக்கு ஞானம் வந்துவிட்டதாம். அந்தத் திருவடியன்றோ பக்தர்கள் அனைவரின் இருப்பிடம். எனவே அவர்களது ஆதரவும் அவனுக்குக் கிடைத்து, அவனும் பக்தகோஷ்டிகளில் ஒருவனாகிவிட்டான்.  காளிங்கனுக்கு பல தலைகள் இருந்தபடியால், அவன் கண்ணின் திருவடி தன் எல்லாத் தலைகளிலும் பட வேண்டும் என்று விரும்பினான் போலும். கண்ணன் மிதிக்க மிதிக்க அவன் ஒவ்வொரு தலையாகத் தூக்கினான். தூக்கிய ஒவ்வொரு தலை

மனமெனும் காளீயன் பகவானுக்கு அத்தனை வித்யைகளும் சொந்த ஐஸ்வர்யமாய் விளங்குகின்றன. ஒரு கை தேர்ந்த நீச்சல் வீரனைப்போல் மரத்தின் உச்சியிலிருந்து காற்றைக் கிழித்துக்கொண்டு  நீருக்குள் பாய்ந்தான் ஆறாம் வயதை நெருங்கிக்கொண்டிருந்த கண்ணன்.  தூரத்திலிருந்து அவன் நதிக்குள் பாய்ந்ததைக் கவனித்துவிட்டான் நதிக்கரைக் காவலன் ஒருவன். மற்ற வீரர்களுக்கும் சமிக்ஞை செய்துவிட்டு கண்ணனைப் பிடிக்க நீரில் பாய்ந்தான். ஆனால் பாவம் அந்த வீரன் நீரில் விழுந்த வேகத்தில் உடனே மயங்கிவிட்டான். அந்த அளவிற்கு நீர்முழுவதுமே விஷமாகிவிட்டிருந்தது. அதைக் கண்டதும் வீரர்கள் பயந்துபோய் நந்தனுக்கு செய்தி சொல்ல ஓடினர். எப்பேர்ப்பட்ட விஷமானாலும் அது கண்ணனை என்ன செய்து விட முடியும்? நல்ல ஆழமான மடு. அதனடியில் செல்லச் செல்ல மற்ற மீன்களோ, வேறு சிறு உயினங்களோகூட இல்லை. நீரின் விஷம் ஏற ஏற அவை வேறிடம் சென்றுவிட்டன போலும். மீன்குட்டியைப் போல் நீருக்குள் நுழைந்து நுழைந்து காளியனைத் தேடினான் கண்ணன். நீருக்கடியில் குகைபோன்ற  பாறையமைப்பினுள் லேசான வெளிச்சம் தென்பட்டது. வெளிச்சத்தை நோக்கி மெதுவாக முன்னேற, உள்ளே பல தலைகளைக் கொண்ட ஒரு பெரிய நாகம்

மஞ்சனமாட வாராய்  சனிக்கிழமையானால் யசோதா கண்ணனுக்கும் பலரமனுக்கும் எண்ணெய் தேய்த்துவிடுவது வழக்கம். கண்ணனுக்கு எண்ணெய் தேய்த்துக் குளிப்பாட்டுவதற்குள் போதும் போதுமென்றாகிவிடும் யசோதைக்கு. ஏதேதோ காரணம் சொல்லித் தப்பித்துக்கொள்ளப் பார்ப்பான். தேய்த்து விடும் போதும் அழுவான். அக்கம்பக்கதிலுள்ளோரெல்லாம்கூட,  பாவம் குழந்தைய அழவிடாத யசோதா  என்று பரிந்துகொண்டு வருவார்கள். வழக்கமாய் இவ்வளவு அமர்க்களம் செய்யும் கோபாலன் இன்று எழுந்ததுமே, அம்மா இன்னிக்கு சனிக்கிழமையா என்றான். ஆமாண்டா கண்ணா நான் இன்னிக்கு சமத்தா எண்ணெய் தேச்சுக்கறேன். யசோதை ஒருமுறை தன்னைக் கிள்ளிப் பார்த்துக்கொண்டாள். நிஜம்தான். நிஜம்மாவா? ஆமா, மொதல்ல வெண்ணெய் கொடு என்று வாங்கி வாயில் போட்டுக் கொண்டான். ஆனா ஒரு விஷயம். என்ன? நீ முதல்ல அண்ணாவுக்கு தேச்சுவிடு. அவனுக்கப்றமா எனக்கு தேச்சுவிடு. சரியா? முதலாவது‌ இரண்டாவதாவது, எப்படியோ இவன் சமர்த்தாய் சரியென்றாலே போதாதா? சரி கண்ணா.. மாலினி, மணையும், எண்ணெய்யும் கொண்டா கண்ணனது எண்ணம் மாறுவதற்குள் வேலையை முடிக்கவேண்டுமே.. கண்ணன் நேராகப் போய், பலராமனைக் கையோடு பிடித்துக்கொண்டு வந்

தேனுகாசுரனின் பேறு ப்ருந்தாவனத்தின் ஒவ்வொரு மண் துகளிலும் உமது பாதம் பட்டிருக்கிறது. இவ்வனத்தின் மரம் செடி கொடிகளெல்லாம் உம்மைப் பார்த்து மகிழ்கின்றன. நீர் சஞ்சாரம் செய்வதால் இந்த பூமி மகிழ்கிறது. யமுனையின் நீர் பவித்ரமடைகிறது என்றெல்லாம் அடிக்கடி கண்ணன் பலராமனுக்கு மதிய வேளைகளில் பணிவிடை செய்துகொண்டே சொல்வான். போன அவதாரத்தில் பகவானுக்கு இளவலாய்ப் பிறந்தபடியால், இவற்றையெல்லாம் லக்ஷ்மணன் ராமனுக்குச் செய்தான்.  கைங்கர்யத்தில் மிகுந்த ஆசையிருப்பதால், ப்ரும்மா பிறக்கலாம் என்று சொன்னதும் அவசரப்பட்டு பகவானுக்கு முன்னால் அண்ணனாகப் பிறந்துவிட்டான்.  அதனால் இப்பொழுது பகவான் அவனுக்கு சேவை செய்யும்படி நேர்ந்துவிட்டது. பலராமனுக்கு சங்கோஜமாய் இருந்தாலும் பகவானின் விருப்பப்படி நடக்கட்டும் என்று விட்டுவிட்டான். அதுவல்லவோ உண்மையான கைங்கர்ய லக்ஷணம்? இவ்வாறு பலராமனுக்கு கண்ணன் சேவை செய்து கொண்டிருந்த ஒரு வேளையில், ஸ்தோஹ க்ருஷ்ணனும், ஸ்ரீதாமாவும் ஓடிவந்தார்கள். கண்ணா, இங்கே பக்கத்தில் நிறைய பனைமரம் இருக்கு. அதோட பழமெல்லாம்‌ மிகவும் ருசியா இருக்கும். வாசனை மூக்கைத் துளைக்குது. எங்களுக்கு

தனியே வந்த சிவனார்   கண்ணன் பிறந்தவுடனேயே பரமேஸ்வரன் புதிதாய்ப் பிறந்த குழந்தையைப் பார்க்கும் ஆவலில் புறப்பட்டார். பார்வதியை அழைக்க, அவளோ அங்கு செல்லும் பெண்கள் எவரும் வீடு திரும்பாமல் யசோதை வீடே கதியென்று கிடக்கின்றனர். அவ்வளவு அழகான குழந்தையைப் பார்த்து நானும் மயங்கி நின்றுவிட்டால் கைலாயத்தில் எப்படி குடும்பம் நடத்துவது?  நான் வரவில்லை என்றாள். அதுவும் சரிதான் என்று வாகனமான நந்தியை செல்வதற்காக அழைத்ததும், நந்தி பகவான் நான் வரவில்லை. அவனோ கோபாலன், மாடு மேய்க்கவே அவதாரம் செய்தவன் போலிருக்கிறான். பசுக்கூட்டங்களும் மயங்குகின்றன, நான் மயங்கினாலும், இல்லை அவனே என்னைக் கட்டிவிட்டாலும் திரும்பி வர இயலாமல் போகும். உமக்குச் செய்யும் கைங்கர்யமும் கெடும் என்றார். இதில் அழகென்னவென்றால், கைங்கர்யம் செய்ய விழைபவர்கள் பகவானின் அழகில் ஈடுபட்டால் கைங்கர்யம் கெடுமென்று அவனது அழகின் மயக்கத்தையே த்யாகம் செய்கின்றனர்.   தலையிலிருந்த கங்கையும் சிவனுடன் வரமறுத்தாள். ஏனெனில், நானோ பகவானின் பாத தீர்த்தம்தான். கண்ணன் யமுனையிலோ அப்படி விளையாடுவான். என் இளையவளான யமுனை என்னைப் பழிப்பாள் என்றாள் பரமேஸ்வரனின்

லீலாவிநோதன் ஒரு வருடத்திற்குள் இன்னொரு விந்தையும் நடந்தது. அகாஸுர வதத்தன்றே ப்ரும்மா குழந்தைகளயும் கன்றுகளையும்‌ கவர்ந்து சென்றார். அன்று கண்ணன் பலராமனை வேண்டுமென்றே விட்டு விட்டு வனத்திற்குச் சென்றான். எனவே, பலராமனுக்கு, அன்று நடந்தவை எதுவும் தெரியாது. வீடு திரும்பியதென்னவோ கண்ணன் மட்டும்தான். அவனே எல்லா உருவங்களிலும் திரும்பினான். அன்றிலிருந்து ஒரு வருடத்திற்கு தினமும் காலை வழக்கம்போல் தன்னைத்தானே மேய்த்துக்கொண்டு தனது வடிவங்களுடனேயே கூடவே பலராமனையும் அழைத்துக்கொண்டு வனம் சென்று மாலை அவ்விதமே திரும்பினான்.  பலராமன் ஆதிசேஷனின் அவதாரம். கண்ணனின் மாயங்கள் அனைத்தும் அறிந்தவன். தசாவதாரத்தில் ஒரு அவதாரமாகவே கருதப்படுபவன். அவனால்கூட வித்தியாசம் கண்டுபிடிக்க முடியாத அளவிற்கு கண்ணனின் திருவிளையாடல் அமைந்திருந்தது. பெரிய பசுக்களை சற்று பெரியவர்கள் மேய்ப்பது வழக்கம். கன்றையும் பசுவையும் ஒன்றாய் மேய்வதற்கு அழைத்துச் செல்வதில்லை. அவ்வாறு சென்றால் வீடு வந்ததும் கறக்கப் பால் இருக்காது. கன்றும் அளவு தெரியாமல் குடித்து விட்டால் உடல்நலக்கோளாறு ஏற்படலாம், இப்படிப் பல காரணங்கள் உண்டு.  பெரியவர்கள் பசு

ப்ரும்ம மோஹனம் கன்றுக்குட்டியின் வாலின் நுனியிலுள்ள முடியின் நிறம் முதல் சிறுவர்களாகவும், அவர்களின் உடைமைகளாகவும் தானேயான கண்ணன், தன்னைத்தானே மேய்த்துக் கொண்டு, தானே தன் உருவங்களோடு ஆடிப் பாடி விளையாடிக்கொண்டு மாலையாகிவிட்டதால் வீடுகளுக்குத் திரும்பினான். எல்லா கோப கோபியருக்கும் எப்போதுமே தங்கள் குழந்தைகளைவிட, கண்ணன் மீது ப்ரியம் அதிகம். ஆனால், இன்று முதல், வழக்கத்திற்கு மாறாக, அவர்கள் கண்ணன் மீது எத்தகைய அன்பை வைத்திருந்தார்களோ அதே அன்பைத் தங்கள் குழந்தைகளின் மீதும் செலுத்தினார்கள். எப்போதும் அன்னையானவள் நான் கைந்து வயதான குழந்தைவிட, புதிதாய்ப் பிறந்த குழந்தையின் மீது சற்று கூடுதல் கவனம் செலுத்தவேண்டியிருக்க, இப்போது அந்த அன்னையர் புதிதாய்ப் பிறந்து பாலுக்கழும் குழந்தையைக்கூட விட்டு விட்டு பெரிய குழந்தையைக் கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தனர். யாருக்குமே அது விசித்ரமாய்ப் படவில்லை, ஏனெனில், எல்லோரும் அவ்விதமே நடந்துகொண்டனர். காரணம் கண்ணனே பெரிய குழந்தையின் வடிவில் இருந்ததுதான். இவ்வாறு பல வேடிக்கைகளைக் கண்ணன் நிகழ்த்திக் கொண்டிருக்க, அங்கே ஸத்ய லோகம் அமளி துமளிப்பட்டது. கன்றுகள் சாணியும், கோமி

மாயையின் பலம் கையில் தயிர்சாதமும், விரலிடுக்குகளில் ஊறுகாய்களுமாக, கன்றுகளைத் தேடிக் கிளம்பினான் கண்ணன். தன்னை விட்டு விட்டு எங்கும் போகக்கூடியவை அல்லவே. ஒருவேளை ஏதேனும் அசுரனின் வேலையாக இருந்தால்கூட, அவற்றிற்கு மாய சக்திகள் கண்ணுக்குத் தெரியுமாதலால், ஒரு மாதிரி குரல் கொடுக்கும், அமைதியின்றி அலையும், பிறகு, கண்ணனைத் தேடித்தான் ஓடிவருமே ஒழிய, அவனது கண் பார்வையை விட்டகலமாட்டா. குழலை ஊதிக் கூப்பிட்டுப் பார்க்கலாம் என்றால், கையில் பாதி சாப்பிட்ட சாதம் இருந்தது. மறு கையில் குச்சி வேறு. அப்படி எங்கே தான் போய்விடும் பார்க்கலாம், கிடைக்கவில்லையெனில் கூப்பிடுவோம் என்று நினைத்து, நதியைக் கடந்து, புல்வெளியையும் தாண்டிச் சிறிது தூரம் வந்து தேடிப்பார்த்தான். அவற்றின் குளம்படிகூடத் தென்படவில்லை. தேவைப்பட்டாலொழிய , தனது ஞானத்தையோ, திவ்ய சக்திகளையோ பயன்படுத்துவதை இறைவனும் சரி, ஞானியரும் சரி விரும்புவதேயில்லை. அவர்களுக்கு தனது ஞானத்தை மறைத்துக்கொண்டு பக்தனோடு பக்தனாக கலந்து பழகுவதே எப்போதும் விருப்பமாயிருக்கிறது.  காட்டிலும் சிறிது தூரம் சென்று அலைந்து தேடிப்பார்த்தான். ஒவ்வொரு கன்றின் பெயராக விளித்துப

வன போஜனம் உஜ்வலன் சொன்னான்,   கண்ணா பசிக்குது. விதம் விதமாக் கொண்டுவந்த சாப்பாடு வீணாப் போறதுக்குமுன்ன சாப்பிடலாம் கண்ணா என்றான். அதானே, உனக்கு எப்பவும் சாப்பாட்டில்தான் கவனம்  என்று கேலி செய்துகொண்டே சாப்பிடுவதற்கு இடம் தேடினார்கள். இன்று கொண்டுவந்திருக்கும் உணவு சிறப்பம்சம் வாய்ந்தது எனவே, உண்ணும் இடமும் சிறப்பாக இருக்கவேண்டுமென நினைத்தான் கண்ணன். யமுனையின் நடுவில், ஆழம் குறைவான இடத்தில் ஒரு இடம் மேடாக மணல் திட்டுபோல் இருந்தது. அங்கே செல்லலாம் என்று முடிவெடுத்ததும், கன்றுகளை இக்கரையிலேயே மேய விட்டு விட்டு, ஆழம் அதிகமில்லாத காரணத்தால் காலால் தண்ணீரை அளைந்துகொண்டே சோற்று மூட்டைகளை சுமந்துகொண்டு நடந்து எல்லோரும் அந்த மணல்திட்டுக்குச் சென்றனர்.  அவரவர் கொண்டுவந்த உணவு மூட்டையைப் பிரித்ததும், எல்லாக் குழந்தைகளும் ஒன்றுபோல் செய்த காரியம் என்ன தெரியுமா? தங்கள் உணவு மூட்டையிலிருந்து ஒரு பிடி எடுத்து, கண்ணனை நோக்கி  கண்ணா நீ முதலில் சாப்பிடு  என்று நீட்டியதுதான். பழையசோறில்லை, இன்றைக்கு சிறப்பான உணவு வேறு. எல்லோருக்கும் பசிதான். ஆனால், அவர்களுக்குத் தான் சாப்பிடவேண்டும் என்ற எண்ணம் வரவில்லை.

பாம்பு மலை தினமும் கோபச் சிறுவர்கள் பழையதும், வெறும் சோற்றில் நீருமாகக் கொண்டுவந்து உண்ணுவதைப் பார்த்து, மனம் கசிந்த கண்ணன், தாயிடம், தனக்கு விதவிதமான பலகாரங்களை நிறையக் கட்டித்தருமாறு வற்புறுத்துவான். உணவு வேளையின்போது, கொண்டு வந்த உணவை அனைவரும் பகிர்ந்து சாப்பிடுவதுதான் வழக்கம். சில குழந்தைகள் தாங்கள் கொண்டு வந்த பழைய சோற்றை கண்ணனுக்கு கொடுப்பதற்கு சந்கோஜப்படுவர்.  இருந்தபோதிலும், அவர்களிடமிருந்து பிடுங்கி உண்ணும் கண்ணன், தான் கொண்டுவந்ததை அவர்களுக்குக் கொடுப்பான். இருந்தபோதிலும், ஒருநாளாவது எல்லோரும் சகஜமாக நல்ல உணவை உண்ணவேண்டும் என்று ஆசைப்பட்ட கண்ணன், நேற்று மாலை வீடு திரும்பும் சமயம், எல்லாச் சிறுவர்களுக்கும், நாளை வன போஜனம் என்று அறிவித்தததோடு, யார் யார் என்னென்ன உணவு கொண்டு வரவேண்டும் என்று அவர்களது வசதிக்கேற்ப சொல்லி அனுப்பிவிட்டான்.  புளியஞ்சாதம், எலுமிச்சை சாதம், சர்க்கரைப் பொங்கல், வெண்பொங்கல், தேங்காய் சாதம், சப்பாத்தி, பூரி, தயிர் சாதம், அல்வா, லட்டு, ஊறுகாய் வகைகள், வடை, பால் பேடா, அப்பளங்கள், பக்ஷணங்கள் என்று ஒரு பெரிய நிரலைத் தயார் செய்து ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்தனியாகச

புள்ளின் வாய்க்கீண்டான் வெய்யிலில் நன்றாய் ஆடிப் பாடிக் களைத்த பின்னர் அனைவருக்கும் தாகமெடுத்தது. நீரருந்துவதற்காக எல்லாரையும் யமுனைக்கரைக்கு அழைத்துச் சென்றான் பலராமன். எல்லாச் சிறுவர்களும் முகம் கைகால்களைக் கழுவிக்கொண்டு தாகம் தீரத் தண்ணீர் குடித்தனர். கங்கை இறைவனின் பாததீர்த்தம் என்பதால், அவளுக்குள்ள மதிப்பு வேறெந்த நதிக்கும் இல்லாமல் இருந்தது. அந்தக் குறையை கண்ணன் பிறந்ததும் வசுதேவர் அவனைக் கூடையில் தூக்கிவந்தபோது வழிவிட்டும், கொஞ்சமாய் எம்பி அவன் திருவடியைத் தொட்டும் கொஞ்சம் தீர்த்துக்கொண்டிருந்தாள் யமுனை. ப்ருந்தாவனம் வந்த நாளிலிருந்து கண்ணன் தனது நீரில் விளையாடவேண்டும் என்று பேரவா கொண்டிருந்தாள்.  கண்ணன் அவள் மனம் அறியமாட்டானா என்ன?  கைகளால் இரண்டு வாய் நீரை அள்ளிக் குடித்ததுமே யமுனை புளகாங்கிதமடைந்து அவன் திருவாயமுதத்திற்கு ஏங்கினாள். ஆழமில்லாத இடமாய்ப் பார்த்துக் கரையில்‌ நின்றுகொண்டு கன்றுகள் நீர் குடிக்கும் காட்சி கண்ணனைக் கவர, அவனும் மண்டியிட்டு, கைகளைப் பின்னால் கட்டிக்கொண்டு குனிந்து கன்றுகளைப் போலவே வாயால் நீர் குடித்தான். மகிழ்ச்சியால் ஆர்ப்பரித்த யமுனைக்குள் அவன் திர

வத்ஸாஸுரனின் பாக்யம் ப்ருந்தாவனம் முழுவதும் பறவைகளும் விலங்குகளும் விரும்பி வாழும் வகையில், மிகவும் செழிப்பான மரங்களும், கொடிகளும், நிறைந்திருந்தன. யமுனை நீரில் பட்டு காற்றும் உச்சி வேளையில்கூட குளிர்ந்தே வீசிக் கொண்டிருந்தது. அத்தனைக்கும் காரணம் கண்ணன் விளையாட வருவான் என்பதே. கண்ணனுக்காக கோப கோபியர் காத்திருப்பது போல் தினமும் அவையும் காத்திருந்தன. இன்று மயிலொன்றைப் பிடித்துக் கொண்டான் கண்ணன். நன்றாக வளர்ந்த தோகைகளுடன் மிக அழகாக இருந்தது அந்த மயில். அது எங்கு சென்றாலும் கண்ணனோடேயே வந்து கொண்டிருந்தது. அதற்கு இணையாக கழுத்தை வளைத்து வளைத்து நடந்து கண்ணன் நடக்க, எல்லோரும் அவனைப் பின்பற்றி அதேபோல் நடந்து விளையாடிக்கொண்டிருந்தனர். உச்சி வேளையானதும், சேர்ந்து அமர்ந்து உணவு உண்டனர்.  மேய்ந்தது போதும் என்று சங்கேதமாய்க் குழலிசைக்க, சற்று தூரத்தில் இருந்த கன்றுகள் எல்லாம் ஓடிவந்தன. ஆயிரக் கணக்கான கன்றுகள் இருந்தபோதும், அத்தனையையும் தனித்தனியாய் நன்கறிவான் கண்ணன். ஒவ்வொன்றையும் தனித்தனியே பெயரிட்டு அழைத்துக் கொஞ்சவும் செய்வான். அவனுக்குத் தெரியாமல் அந்தக் கூட்டத்தில் ஒரு ஈ, எறும்பு

காட்டு மன்னார் தினமும் காலை கன்று மேய்க்கக் கிளம்பும்போது, வாசலில் வந்து நிற்கும் கோபியரிடம் மனத்தாலும், கண்களாலும் பேசுவான் கண்ணன். காலையில் காட்டுக்குச் சென்றது முதல் மாலை வரும் வரை கண்ணனைக் காணாது தவிக்கும்‌ யசோதைக்கும், கோபியருக்கும், அவனது கதாம்ருதமே ஆறுதலளித்தது. ஒரு கோபி மனதினால் கண்ணா எனக்கு விளாம்பழம் வேண்டுமென்று நினைப்பாள். இன்னொருத்தி குவளை மலர் வேண்டுமென நினைப்பாள். ஒவ்வொருவரும் கண்ணனிடம் மனத்தைத் தூதனுப்ப மாலை வரும்போது சரியாக யார் யார் எதை எதை விரும்பினரோ அதை அவர்களை நோக்கித் தூக்கிப் போடுவான். யசோதை தங்க ஆபரணங்களைப் பூட்டி அனுப்பினாலும், கண்ணனோ எளிமை விரும்பி. அவன் தன்னைச் சுற்றியுள்ள கோபச் சிறுவர்களுள் ஒருவனாகக் கலந்திருக்க விரும்பினான். வீட்டிலிருந்து கிளம்பி வனம் சென்றதும், முதல் வேலையாக, நகைகள், கிரீடம், எல்லாவற்றையும் கழற்றி ஒரு மரப்பொந்தில் வைத்துவிடுவான். பட்டை அவிழ்த்து மூலக்கச்சமாகக் கட்டிக்கொண்டு, இடுப்பில் மேல் வஸ்திரத்தையும் இறுக்கிக்கொள்வான். அதுதான் அவனது, குச்சி, கொம்பு, குழல் முதலியவற்றைத் தாங்கும். கோபச்சிறுவர்கள், வனத்தில் கிடைக்கும் பூக்களைக் கொண்டுவந

காட்டில் விளையாட்டு ஸ்ரீ ப்ருந்தாவனத்தில் கண்ணன்‌ நிகழ்த்திய லீலைகள் ஏராளம், ஏராளம். ஸ்ரீ வனத்தின் ஒவ்வொரு மண்துகளிலும் அவனது காலடியை முத்திரையாய் வைத்து தனது பூமி என்று சாசனம்‌ செய்திருக்கிறான். ஒவ்வொரு நாளும் கண் விழிக்கும்போதே இன்றைக்குப் புதிதாக என்ன விளையாடலாம் என்று திட்டம் போட்டுகொள்வதுதான் அவனது முதல் சிந்தனை.  புத்தம் புது விளையாட்டுக்களை தினமும் கற்பனை செய்து கோபச் சிறுவர்களோடு விளையாடுவான். க்ருஷ்ணம் வந்தே ஜகத்குரும் என்று சொல்வதற்கேற்ப ஆயிரக்கணக்கான விளையாட்டுக்களை திட்டமிட்டு, விதிகள் விதித்து, அதை நண்பர்களுக்கு சொல்லிக் கொடுப்பான். மிருகங்கள் அனைத்துமே கண்ணனின் அன்பிற்கு கட்டுப்பட்டிருந்தன. அவைகளைப்போல் நடப்பதற்கும், குரலெழுப்பவும் சிறுவர்களுக்கு சொல்லிக் கொடுத்து, அவர்களுக்குள் போட்டி வைப்பான். பலராமனும் கண்ணனுமாக இரு அணிகளாக சிறுவர்களைப் பிரித்துத் தலைமையேற்று விளையாடுவர்.  கண்ணனோடும் பலராமனோடும் இணைந்து விளையாடுவதும், கன்றுகளைக் கண்ணன் கொஞ்சும்போது ரசிப்பதும், அவற்றோடு விளையாடுவதும், கண்ணனோடு சேர்ந்து அவன் மீது கால்களைப் போட்டுக்கொண்டு குட்டித் தூக்கம

போவோமா ஸ்ரீ வனமே - 2 ப்ருந்தாவனம் செல்ல கண்ணனுக்கே இவ்வளவு ஆர்வமென்றால், அவனோடு செல்லும் கோபச் சிறுவர்களுக்கு? எல்லாச் சிறுவர்களும் ஒரு சோற்று மூட்டையைக் கட்டிக்கொண்டு, கன்றுகளை ஓட்டிக்கொண்டு, நந்தபவனத்தின் வாசலில் குழுமிவிட்டனர்.  கண்ணனை அழகாக ஒரு முத்து ஹாரம் போட்டுவிட்டு, தலையில் சின்ன கிரீடம், மயில்பீலியுடன் வைத்து, குண்டலங்களும், கங்கணங்களும், நூபுரமும் மாட்டிவிட்டு, இடுப்பில் பீதாம்பரம் கட்டி, ஒரு மேல்துண்டால் இறுக்கி விட்டிருந்தாள் யசோதை. அதில் கன்று மேய்க்கத் தேவையான குச்சி, கொம்பு என்ற வாத்தியங்களை செருகிக் கொண்டவன், மறக்காமல் வேணுவையும் எடுத்துக் கொண்டான். மதிய உணவை ஒரு துணியில் கட்டி, ஒரு குச்சியின் முனையில் அதைக் கட்டி எடுத்துக்கொண்டு தோளில் சாய்த்துக் கொண்டான். அவனையும் அவனது கோலத்தையும் காண அவ்வளவு பேரும் வாசலில் வந்து நின்றுகொண்டனர். யசோதை ஏகப்பட்ட எச்சரிக்கைகளை அவன் காதில் ஓதிய வண்ணமிருந்தாள். பலராமனையும் நீலப்பட்டு அணிவித்து அழகாய் அலங்கரித்திருந்தாள் ரோஹிணி.  ஆயிரக் கணக்கான கன்றுகளை முன்னே செலுத்தி கண்ணனும் பலராமனும் பின்னே செல்ல, அவர்கள் பின்னால், அத்தனை கோபச்சிறு

போவோமா ஸ்ரீவனமே.. நன்றாய் ஊர் சுற்றிவிட்டு உள்ளே வந்த கண்ணனைப் பார்த்து பலராமன் சமிக்ஞை செய்ய, புரிந்துகொண்டான் கண்ணன். ஒன்றும் சொல்லாமல் அம்மாவிடம் சென்று, பாவம்போல் முகத்தை வைத்துக்கொண்டு நின்றான்.  அம்மா பசிக்குது என்றான்.  ஏன் இன்னிக்கொன்னும் யார் வீட்டிலயும் சாப்பிட கிடைக்கலையா என்றாள் யசோதை.  அம்மா எனக்கு உன்னை விட்டா வேற யார் ஆசையா சாப்பிடத் தருவாங்க? இந்த ஊர்ல எல்லா கோபிகளும் சொல்ற பொய்யை நம்பி என்னைத் திட்டாதீங்கம்மா.   அந்தப் பெண்ணை அழவிட்டயா?  அதுவா அவ மேல வண்டு வந்து உக்காந்ததுன்னு தட்டிவிட்டேம்மா. அவ வண்டு கடிக்கறது தெரியாம, நான்தான் கிள்ளினேன்னு நினைச்சா நான் என்ன பண்ண?  யசோதை நம்பும்படியாக முகத்தை வைத்துக்கொண்டு சொன்னான்.  இன்னொரு வீட்டில் பானையை உடைச்சியாமே.  வீதி வழியா போனேம்மா. ஒரே நாற்றம் தாங்கல. என்னன்னு பார்த்தா, பானையை திண்ணைல வெச்சிருந்தாங்க. கழுவி வெய்யில்ல வெச்சாக்கூட போகலன்னா பாத்துக்குங்க. கேட்டா ஆவி வந்த பானைங்கறாங்க. அதிலேயே நாளைக்கும் வெண்ணெயை வெப்பாங்க. அவங்க வீட்டில் பானைக்கு என்ன பஞ்சமா? புதுப் பானை வாங்கி வெக்கட்டும் னு தான் உடைச்சேன். இன்னும் கேட்ட

  முகாரி ராகம் வாசலில் காலாட்டிக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்த குட்டிக் கண்ணனின் காதில் ஸா....ரீ.. கா.... மா.... என்று குரல் தேடி வந்து விழுந்தது. திடீரென்று அந்தப் பகுதியில் இம்மாதிரி பாட்டு சத்தம் கேட்கவும், கண்ணனுக்கு மிகவும் ஆச்சரியமாக இருந்தது. குரல் வந்த திசையை நோக்கி சத்தமின்றி நடந்தான். அங்கே வீட்டு வாசலில் ஒரு குட்டிப் பெண் உட்கார்ந்து பாடிக்கொண்டிருந்தாள். சற்று நேரம் அமைதியாக அவள் பாடுவதை, இல்லையில்லை, கத்துவதைத் தள்ளி நின்று கேட்டுக்கொண்டிருந்தான். பிறகு, மெதுவாக அவளருகில் சென்றதும், அந்தப் பெண் பாடுவதை நிறுத்திவிட்டு, ஹை கண்ணா, வா வா, நான் பாடறதை கேக்கறியா? என்றது. நீ இப்ப பாடினியா? சரிதான். இதென்ன பாட்டு? உள்ளேயிருந்து வந்த அவளது தாய், பாத்தியா, ஒரு நாள் பாடினதுமே கண்ணன் தேடிண்டு வந்துட்டான். கண்ணா இவளுக்கு பாட்டு சொல்லிக் கொடுக்க ஏற்பாடு பண்ணியிருக்கு. மதுரைலேர்ந்து ஒரு வாத்தியார் வந்து சொல்லித்தரார். வர வருஷம் உன் பிறந்த நாளைக்கு இவ கச்சேரிதான் சரியா? என்று சொல்லிவிட்டு மறுபடி உள்ளே போனாள் . மதுரைலேர்ந்து வராறா? ஏ ...அப்பா.. என்றவன் குட்டி கோபியிடம் திரும்பி,

பள்ளி செல்லும் கண்ணன் -3 கண்ணன் மெதுவாகத் தாயிடம் கேட்டான். அம்மா, அப்பாகிட்ட பள்ளிக்கூடம் போகமாட்டேன்னு சொன்னீங்களா இல்லையா? சொன்னேன் கண்ணா. அப்பா என்ன சொன்னார்? நாளைக்கு சொல்றேன்னார்டா.. கண்ணன் சற்று யோசித்தான். இந்தப் பிரச்சனைக்கு இன்றே முற்றுப்புள்ளி வேண்டும். மறுபடி நாளைக்கு ஆரம்பிக்கக் கூடாது. சட்டென்று, அம்மா, ஒரு காசு குடு என்று கையை நீட்டினான். அவனது குட்டிக் கையில் வஜ்ர, அங்குச, பத்ம ரேகைகள் ஜ்வலித்தன. எதுக்குடா? குடேன், சொல்றேன். உள்ளேயிருந்து ஒரு தங்க நாணயம் கொண்டுவந்து கொடுத்தாள். அக்காலத்தில் எல்லாம் பண்டமாற்று முறைதான். செப்பு நாணயங்கள் சிலவற்றிற்கு மட்டும் பயன்படும். அரச முத்திரையிட்ட தங்க நாணயம் அரசர்களிடம்தான் இருக்கும். ஒரு தங்க நாணயத்தை எடுத்துக்கொண்டு ஓடினான். நந்தன் கொஞ்சம் குழப்பவாதி. எந்த ஒரு முடிவும் எடுப்பதற்கு சற்று யோசிப்பார். குழப்பம் வந்தால் யமுனையாற்றின் பாலக்கரையில் ஒரு ஜோசியர் இருப்பார். அவரிடம் சென்று ஆலோசனை பெற்ற பின் முடிவுகள் எடுப்பார். நாளை சொல்கிறேன் என்று நந்தன் சொன்னதுமே, அவர் எங்கு செல்வாரென்று கண்ணனுக்கு நன்றாய்த் தெரியும். நேராக காசை எடுத்த