ஹரிப்ரியா

தனக்கும் அவ்விடத்திற்கும் இனியும் தொடர்பில்லை என்றுணர்ந்த மீரா, அங்கிருந்து கிளம்பினாள். கிரிதாரியை இறுக்கி அணைத்துக் கொண்டு விடுவிடுவென்று இருளில் வேகமாக நடந்தாள். இரவு முழுதும் நடந்து நடந்து மேவாரின் எல்லையைக் கடந்தாள். எவ்வளவு தூரம் நடந்திருப்பாளோ.. எத்தனை நாள்கள் கடந்தனவோ.. எப்படியோ காட்டு வழியாக யமுனைக் கரைக்கு வந்துவிட்டாள். யமுனா நீரைப்‌ பார்த்ததும் இவ்வளவு நாள்களாகத் தேக்கிவைத்திருந்த துக்கமெல்லாம் தாயைக் கண்டதும் பீறிடுவதுபோல் அழுகையாய் வெளிப்பட்டது. அம்மா! என்று கதறி அழுதாள். பின்னர் கண்ணன் விளையாடிய உன் மடியிலேயே எனக்கும் அடைக்கலம் கொடு தாயே! என்று அரற்றிக்கொண்டு ஓடிச் சென்று யமுனையில் விழுந்தாள். சேயைத் தாய் தாங்குவதுபோல் யமுனாதேவி மீராவைத் தாங்கிக்கொண்டாள். மெதுவாகக் கிழக்கு வெளுக்கத் துவங்க, பறவைகள் இனிமையான சத்தங்களுடன் வானில் பறக்கத் துவங்கிய நேரம். மக்கள் அனைவரும் கம்பளியால் போர்த்திக்கொண்டு அங்குமிங்கும் போய்க்கொண்டிருந்தனர். ஒருவரை ஒருவர் பார்க்கும் போதெல்லாம் ராதே ராதே என்ற கோஷம்‌ எழும்பியது. யமுனையின் கரையில் ஸாதுக்கள் பாடும் இறை நாமத்தின் மதுரத்வனி கேட்டுக் கொண்டி

மிக அழகாகத் தன்னைப் பணிப்பெண்கள் அலங்கரிக்கத் துவங்கியபோதிலிருந்தே மீராவிற்குத் தான் இன்று கண்ணனுடனும் ராதையுடனும் ராஸத்தில் பங்கேற்கப் போகிறோம் என்ற எண்ணமே மேலோங்கியிருந்தது. தர்பாருக்குப் போகும் வழியில் பாதியில் குழலிசை கேட்டு ஓடிவந்தவள் ராஸ நடனம் என்ற நினைவிலேயே பாடி ஆடத் துவங்கினாள். கோவிந்த கிரிதாரி - ராஜ கோபால கிரிதாரி கிரிதாரி கிரிதாரி கோவர்தன கிரிதாரி என்ற நாமாவளியை சுழன்று ஆடிக்கொண்டு மீரா பாட, ஸாதுக்கள் வாங்கிப் பாட, அதன் ஒலி விண்ணை எட்டியது. ராணா கோவிலை இடிக்கச் சொல்லி உத்தரவிட்டதும், காவலர்கள் பீரங்கிகளுடன் விரைந்து வந்து கோவிலைச் சூழ்ந்தனர். உள்ளிருக்கும் ஸாதுக்களை வெளியேற்றிவிட்டு இடிக்கலாம் என்று படைத்தலைவன் சொன்னதும், பலர் சென்று ஸாதுக்களை வெளியில் வரும்படி அழைத்தனர். கீர்த்தனத்தின் இனிமையிலும், தெய்வீகத் தன்மையிலும் மூழ்கியிருந்த ஸாதுக்கள் அதைப் பொருட்படுத்தவே இல்லை. அவர்கள் அவற்றையெல்லாம் உணரவும் இல்லை. உத்தமமான மஹாத்மாவுடன் ஸத்ஸங்கத்தில்‌ ஈடுபடுபவர்க்கு இந்நிலை எளிதாக அமைந்து விடுகிறது. அழைத்தழைத்துப் பார்த்தும், பலமுறை எச்சரிக்கைகள் விடுத்தும் எந்த ஸாதுவும் மீராவின்

விஜயதசமி அன்று அதிகாலையே மீராவிற்கு மங்கள ஸ்நானம் செய்விக்கப் பட்டது. அரசரின் உத்தரவு என்பதால், அவளை அழைத்துக் கொண்டுபோய் அழகிய பட்டாடை அணிவித்து, தங்கமும், வைரமுமாக நிறைய அணிகலன்களை அணிவித்து தேவைதைபோல் அலங்கரித்திருந்தனர் பணிப்பெண்கள். அவர்களிடம் தன்னை பொம்மை போல் கொடுத்துவிட்டு, மீராவின் மனம் கிரிதாரியிடம் பேசத் துவங்கியது. அவளுக்கு இன்று தன்னை மிக அழகாக அலங்கரித்து கிரிதாரியிடம் அழைத்துச் செல்லப் போகிறார்கள் என்ற எண்ணம் வந்துவிட, ஆசை ஆசையாகக் காட்டினாள். மீரா ஏற்கனவே அழகு. ஆடை அணிகலன்கள் அவளுக்கு இன்னும் அழகு சேர்க்க தகதகவென்று மின்னினாள். ராணாவின் மற்ற ராணிகள் பொறாமையால் வெந்துபோயினர். இவள் அரசரைக் கொஞ்சமும் மதிப்பதே இல்லை. இவளுக்குப் போய் இத்தனை கௌரவமா? அரசருக்கு இவள் மீதான பித்து முற்றிவிட்டது. இன்றைக்கு எப்படியும் ஏதாவது பிழை செய்வாள். அதை வைத்து இவளை ஒழித்துக் கட்டிவிட வேண்டும் என்று பேசிக்கொண்டனர். மற்ற பணிப்பெண்கள் குடை, சாமரம், முதலியவற்றுடன் உடன் வர, வாத்யங்கள் முன்னே செல்ல, மஹாராணிக்குரிய ஸகல மரியாதைகளுடன் அந்தப்புரத்திலிருந்து கிளம்பினாள் மீரா. பின்னால் மற்ற ராணிகளும் தொ

கிரிதாரியின் கோவில் மீண்டும் திறக்கப்பட்டு, மீரா தன் கீர்த்தனத்தைத் துவங்கியதும்,‌ பொது மக்கள் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. மனிதர்கள் அனைவரும் முக்குணங்களால் பாதிக்கப்பட்டவர்களே. ஸத்வ குணம் கொண்டவர்கள் இறையின் மீதும், குருவின் மீதும் நம்பிக்கை கொண்டவர்களாக இருப்பார்கள். நேர்மறைச் சிந்தனைகளும், எப்போதும் ஊக்கமும் தன்னம்பிக்கையும் உடையவர்கள். ரஜோ குணமுள்ளவர்கள் காமம், கோபம், பிடிவாதம் போன்ற குணங்களுடன் விளங்குபவர்கள். எடுத்த செயலை முடிக்க ஆர்வம்‌ கொண்டவர்கள். தாமஸ குணம் கொண்டவர்கள் சோம்பல், மனச்சோர்வு, எல்லாவற்றையும் தள்ளிப் போடுதல், உறக்கம் ஆகிய குணங்கள் கொண்டிருப்பர். இவை மூன்றையும் தாண்டியது நிர்குணம் எனப்படும் ஞானம். மனம் அழிந்த சாதுக்கள் நிர்குணமாய் விளங்குவார்கள். மேலே‌ சொல்லப்பட்ட முக்குணங்களுக்கும் இருப்பிடம்‌ மனம் ஆகும். மனத்தை அழித்து விட்டவர்களுக்கு எந்தக் குணத்தாலும் பாதிப்பில்லை. மீராவை வைத்துக்கொண்டு‌ என்ன செய்வதென்று தெரியாமல்‌ விழித்தான் ராணா. மக்களின் நம்பிக்கையைப்‌ பெறுவதற்காக அவளை அரண்மனைக்கு அழைத்து வந்துவிட்டானே‌ தவிர, மீராவின் மனத்தில் அவனால் இடம் பி

ப்ருந்தாவனத்திற்குக் கிளம்பிய ஸாதுக்களால் சிறிது தூரம் கூடச் செல்ல முடியவில்லை. மீரா மாதாவை காட்டில் தனியாக விட்டுவிட்டு வந்துவிட்டோமே. இத்தகைய கஷ்டத்திலும் இறைவன் மீது அவளுக்கு எவ்வளவு நம்பிக்கை. அசோக வனத்தில்‌ ஹனுமான் சீதையை என்னுடன் வாருங்கள். நான் அழைத்துக்கொண்டு போய் ராமனிடம் உங்களை சேர்ப்பிக்கிறேன் என்று அழைத்தபோது, அன்னை, ஹனுமானுடன் செல்ல மறுத்தாள். சரணாகதியின் பூரண லட்சணம் அது. ராமனே வந்து அழைத்துச் செல்வதுதான் இருவருக்கும் பெருமை என்றாள். இறைவன் எப்படி வைத்திருக்கிறானோ அப்படியே இருப்பது. ஒரு பூமாலை இருக்கிறது என்றால், அதற்கு என்னை அணிந்துகொள் என்று கேட்கும் உரிமை இல்லை. தலைவன் அதை கழுத்தில் அணியலாம், அணியாமல் அப்படியே வைக்கலாம். சிறிது நேரம் போட்டுக்கொண்டு கழற்றலாம். அல்லது காலில் போட்டு மிதிக்கவும் செய்யலாம். ஏனென்று மாலையால் கேட்க இயலாது. அதுபோல் சரணாகதனும் இறைவனிடத்தில் மலரைப் போலவும், சந்தனம் போலவும் வைத்தது வைத்தபடி இருப்பார். அத்தகையவர்கள் இறைவனாகப் பார்த்து எந்த நிலையில் வைத்தாலும் சரி என்ற மனநிலையில் எந்தக் குறையும் சொல்லாமல் இறைவன் பெயரைப் பாடிக்கொண்டிருப்பார்கள். ஸந்

காட்டு வழியாகச் சென்றுகொண்டிருந்த ஸாதுக்கள் கூட்டம் மிகவும் இருட்டிவிட்டதால் ஒரு ஆலமரத்தடியில் ஓய்வெடுப்பதற்காகத் தங்கினர். அப்போது.. சாக்கர ராகோ‌ஜி மேனே என்னை உன் சேவகியாக வைத்துக்கொள்.. ஒரு இனிமையான கானம் கேட்டது. எங்கிருந்து கேட்கிறது என்று சிலர் குரல் வந்த திசையில் தேடிக்கொண்டு வந்தார்கள். அழுக்கடைந்த மேனி, கழுத்தில் துளசி மாலை, ஒரு கையில் தம்புரா, மறு கையில் சிப்ளா, பக்தியில் தன்னை மறந்து கிளியைப் பார்த்துப் பாடிக்கொண்டிருந்த பெண்ணைக் கண்டனர். ராதே க்ருஷ்ண போல் தோதீ மைனா தானா காவே தோதீ பானீ பீவே பிஞ்சர் மே கரத கல்லோல் தோதீ மைனா ராதே க்ருஷ்ணா என்று சொல்லு கிளியே தானியம் உண்பாய்  நீர் பருகிடுவாய் நாமம் சொன்னால் நீ கூட்டுக்குள் இருப்பினும் சுதந்திரம் உணர்வாய் ராதே க்ருஷ்ணா என்று சொல்லு கிளியே சாதுக்களின் இதயம் உருகிவிட்டது. எந்த சூழ்நிலையிலும் இறைநாமம் நிம்மதி தரும் என்பதை எவ்வளவு அழகாகச் சொல்லிவிட்டாள். கிரிதாரியை நினைந்து நினைந்து மனத்தால் ப்ருந்தாவனத்தில் வாழ்ந்துகொண்டிருந்தாள் மீரா. ஆதி ராத் ப்ரபு தர்ஷன் தியே  ப்ரேம்‌ நதி கே தீர் நடு இரவினில்  அன்பு நதிக் கரையினில் தரிசனம் தந்தார

விஷத்தைக் குடித்துவிட்டு முன்னைவிட இன்னும் அதிகப் பொலிவுடன் நடனமாடிய மீராவைக் கண்டு அதிர்ந்துபோனாள் ஊதா. மீராவைக் கொல்லும் முயற்சிகள் பற்றி மெல்ல மெல்ல நாட்டில் செய்திகள் பரவின.   மீராவின் மீது அளவற்ற அன்பு கொண்டிருந்த மக்கள் துடித்துப்போனார்கள்.  மீரா மாதாவை விடுதலை செய்யுங்கள் என்று கோஷமிட்டுக்கொண்டு அரண்மனை வாசலில் கூடினர். அவர்கள் யாரையும் ராணா  சந்திக்கக்கூடத் தயாராக இல்லை.  மேலும், அரசை எதிர்ப்பவர்கள் மீது கடுமையான நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்படும் என்று அறிவித்தான். மக்கள் ஆங்காங்கே கூடி, மீரா ப்ரபு கிரிதாரி என்று இரவு பகலாகப் பாடத் துவங்கினார்கள். இதனால் ராணாவிற்கு மீராவின் மீதான வெறுப்பு பன்மடங்காயிற்று. மீராவை மேன்மேலும் துன்புறுத்த, அவள் எதற்கும் கலங்காமல் சிறையின் சுவற்றில் தன் நகங்களால் கிரிதாரியை வரைந்து வைத்து வழிபடத் துவங்கினாள். தொடர்ந்து மீராவைச் சிறையில் வைத்திருந்தால் நாட்டில் கலவரம் வெடிக்கும் என்று அஞ்சிய ராணா வேறு வழியின்றி  அவளை அரண்மனைக்கு அழைத்துவந்தான். மீரா ராணா இழைத்த துன்பங்கள் எதையும் உணரவே இல்லை. அவள் அவளது கிரிதாரியுடன் வேறு உலகில் ஆனந்தமாக வாழத் த

சிறையில் அழுதழுது சிவந்த கண்களுடனும், அழுக்கடைந்த மேனியுடனும், உணவு, உறக்கம் ஏதுமின்றிக் கிடந்தாள் மீரா. சில சமயம் கடின ஹ்ருதயம் கொண்ட ஊதாவிற்குக் கூட அவள் மீது இரக்கம் வந்தது. ஆனால், ராணா அவளைச் சென்று பார்க்கக்கூட விரும்பவில்லை. பார்த்தால் தன் மனம் மாறிவிடுமோ‌ என்று அஞ்சினான் போலும். ஜெயமல் இல்லாமல் அரசாங்க விஷயங்களைக் கவனிக்க அவனுக்கு மிகவும் கஷ்டமாக இருந்தது. அவனால் எதிலும் ஈடுபடவும் முடியவில்லை. நிம்மதியின்றித் தவித்தான் ராணா. ஆனால், அதற்கு பரம பக்தையான மீராவைத் துன்புறுத்துவதுதான் காரணம் என்று அவன் உணரவில்லை. சந்தேகமும், கோபமும் அவனது கண்களை மறைத்தன. மீராவால்தான் தன் நிம்மதி போயிற்று என்று நினைத்தான். அவள் இறந்த செய்தி கேட்டால் ஜெயமல் எங்கிருந்தாலும் திரும்பி வந்துவிடுவான் என்று நினைத்தான். யாருக்கும் தெரியாமல் தந்திரமாகக் கொன்றுவிடலாம் என்று திட்டமிட்டான். ஒரு பெட்டியில் கடும் விஷமுள்ள பூநாகத்தை வைத்து அதை ஊதாவிடம் கொடுத்தான். சிறையில் இருப்பதால் கிரிதாரி விக்ரஹத்தை அவளால் பூஜை செய்ய முடியாது. எனவே கிரிதாரியின் ரூபமாக இருக்கும் சாளக்ராமத்தை வைத்துக்கொள் என்று சொல்லச் சொல்லிக் கொ

மீரா மயங்கி விழுந்ததுமே ஜெயமல் அன்றிரவே ராணாவின் மேல் கோபம் கொண்டு எங்கோ சென்றுவிட்டான். ராணா மீராவை ஆதரிப்பான் என்று நினைத்துவிட்டான். மூர்ச்சை தெளிந்த மீரா மலங்க மலங்க விழித்தாள். கை கால்களில் இரும்புச் சங்கிலிகள். இருட்டறை. அது சிறை என்றுணரவே இல்லை அவள். கிரிதாரியைக் காணவில்லையே என்று தேடினாள். சற்று நேரம் கழித்துத்தான் தான் கோவிலில் இல்லை என்பதையே உணர்ந்தாள். அச்சோ, கிரிதாரியின் ஸேவைக்கு நேரமாயிற்றே. பிரபோதனம் செய்யவேண்டுமே என்று அரக்கப் பரக்க எழுந்தாள். விருட்டென்று சங்கிலியால் இழுபட்டுக் கீழே விழுந்தாள். பார்க்கவே பயம் கொள்ள வைக்கும் உருவத்துடன் இருவர் அறை வாசலில் காவலுக்கு நின்றிருந்தனர். மீராவோ அவர்களிடம் கெஞ்ச ஆரம்பித்தாள். என்னை கிரிதாரியிடம் அழைத்துக்கொண்டு போங்கள். அல்லது கிரிதாரியை இங்கே கொண்டு வாருங்கள். காது கேளாதவர்கள்போல் இருவரும் நிற்க, தரையில் புரண்டு அழத் துவங்கினாள். அவளால் கிரிதாரியைப் பிரிந்திருக்கிறோம் என்பதைத் தாங்கவே முடியவில்லை. நான் பாட்டுக்கு கிரிதாரியுடன் விளையாடிக்கொண்டிருந்தேனே, இப்படி ஒரு வாழ்வில் மாட்டிக்கொண்டேனே. ஆனால், என்னவானாலும் சரி. இ

உறவின் அடிப்படையே நம்பிக்கைதான், ஒருவரின் நம்பிக்கையை இழந்துவிட்டால் அதற்கு மேல் உறவில் விரிசல் ஏற்படும். அக்பர் அந்தப்புரம் வரை வந்து மீராவிடம் பேசிவிட்டுச் சென்றதை நேரில் கண்ட ஜெயமல் நேராக ராணாவைக் காணச் சென்றான். மிகவும் கோபமாக ஜெயமல் வருவதைக் கண்ட ராணா, மீராவைப் பற்றி ஏதோ சொல்லப்போகிறான் என்று ஊகித்துக் கொண்டான். தினந்தோறும் மீராவின் மீது வரும் புகார்களால் மிகவும் சலிப்படைந்திருந்தான் ராணா. இருந்தபோதிலும், தன் மனைவியை யாரிடமும் விட்டுக்கொடுக்க விரும்பவில்லை. மஹராஜ்! இதுநாள் வரை நான் சொன்னபோதெல்லாம் நீங்கள் மீராவின் மேல் வைத்திருந்த அன்பினால் அலட்சியப் படுத்தினீர்கள். இன்று நம் குலமே மீராவாலும், உங்கள் அலட்சியத்தாலும் நாசமாகப் போகிறது. ஜெயமல்! உறுமினான் ராணா. கோபத்தோடு வாளை உருவினான். நீங்கள் என்னைக் கொல்லலாம். ஆனால், சத்ருவான அக்பர், நேரடியாக நம் நாட்டிற்குள் மட்டுமல்லாமல், அந்தப்புரம் வரை வந்து போயிருக்கிறான். நீங்கள் இன்னும் மீராவுக்கு செல்லம் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தீர்களானால் நாடு அழியப்போவது உறுதி. நீங்கள் வேண்டுமானால் தேசம் அழிவதைப் பொறுக்கலாம். என்னால் முடியாது மஹராஜ்! ஜெயமல்ல

ஸாதுக்கள் அனைவரும் சென்றதும், கோவிலின் கதவை சாத்துவதற்காகச் சென்ற மீரா, கதவின் அருகில் இரண்டு பெரியவர்கள்‌ நிற்பதைக் கண்டாள். கிரிதாரிக்கு ஜெய்! ஜெய் கோவர்தன கிரிதர லால் கீ! ஜெய்! மீராவைப் பார்த்ததும் இருவரும் கோஷமிட்டனர். என்ன வேண்டும்? சத்சங்கம் முடிந்துவிட்டது. நாளை வாருங்கள். நீங்கள்‌ மிக அழகாகப் பாடுகிறீர்கள். கிரிதாரியைப் பற்றி யார் பாடினாலும் அழகாகத்தான் இருக்கும். நாங்கள் வெளியூரிலிருந்து வருகிறோம்‌. உங்களைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டோம். என்னைப் பற்றிக் கேள்விப்பட என்ன இருக்கிறது? நீங்கள் போகலாம்‌. இது தனியார்க் கோவில். பொதுக்கோவில் அல்ல. இங்கு குறிப்பிட்ட நேரத்திற்குப்பின் இருக்க அனுமதி இல்லை. போய் வாருங்கள். கிரிதாரிக்காக ஒரு பரிசு கொண்டு வந்திருக்கிறோம். மீண்டும் சொல்கிறேன், இது அரசரின் தனிக் கோவில். இங்கு நாங்கள்‌ வெளியாரிடமிருந்து எதையும் வாங்கிக் கொள்வதில்லை. கோவிலின் தேவைகள் அனைத்தும் அரசாங்கமே பூர்த்தி செய்துவிடும். வெளியில் யாரிடமிருந்தாவது எதையாவது வாங்கினால் அது குற்றமாகும். நீங்கள் அதை வேறு கோவிலில் கொடுத்துவிடுங்கள். நாங்கள் ப்ருந்தாவனம் சென்றிருந்தோம் மா. அங்கிருந்து

மலருக்குள் இருக்கும் மதுவை அறிய வண்டுக்கு ஏதேனும் அழைப்பிதழ் வேண்டுமா? மலரின் நறுமணத்தை ஒளித்துவைக்க இயலுமா? தன் கவிதா சாமர்த்தியத்தினால் கவிஞர்கள் உலகையே வசப்படுத்துகின்றனர். ஞானிகளுக்கு அரசர்களும், பெரும் பராக்ரமசாலிகளும் அடி‌பணிகின்றனர். இறையன்பு நிரம்பியவர்களைத் தேடி தானே உலக மக்கள் வருவர். மீரா, துளசிதாசர், அக்பர், தான்சேன், ஹரிதாஸ், ரயிதாஸ் ஆகியோர் சமகாலத்தில் வாழ்ந்தவர்கள். அக்பர்‌ மிகப் பெரிய கலா ரசிகன். தன் சபையில் அவ்வப்போது நிறைய கலை நிகழ்ச்சிகளையும், கச்சேரிகளையும் ஏற்பாடு செய்து ரசிப்பான். தான்ஸேன் அக்பரின் அவைக் கலைஞராக இருந்தார். அவர் அவ்வப்போது தான் கேள்விப்படும் அருமையான கீர்த்தனங்களை சபையில் பாடுவார். துளசிதாசரின் பாடல்கள், ஸ்ரீ வல்லபரின்‌ சீடரான க்ருஷ்ணதாஸ், சூர்தாஸ் ஆகியோரின் பாடல்கள் மற்றும் பல நல்ல சாஹித்யங்களைப் பாடுவார். தான்ஸேனுக்கு மிக இனிமையான குரல். உள்ளம் உருகும் வண்ணம் மிக இனிமையாகப் பாடுவார். அவருடைய திறமையை கௌரவிக்கும் விதமாக அக்பர் தான்சேனுக்கு தனக்கு சமமான ஆசனம் கொடுத்திருந்தான். மீராவின் பாடல்கள் ஸாதுக்கள்‌ மூலம் நாடெங்கும் பரவின. அவற்றின் இனிமை அனைவர

மீராவிற்கு உலக வாழ்வைப் பற்றிய அறிவு கொஞ்சமும் இல்லை. அவளால் அதைப் பற்றி சிந்திக்கவும் முடியவில்லை. ராணாவின் மனைவிகளுக்கும் ஊதாவிற்கும் மீரா பேசுபொருள் ஆனாள். அவர்கள் ஜெயமல்லைத் தூண்டிவிட, அவன் ராணாவிடம் வந்து நின்றான். ராணாவிற்கு மீரா செய்வது பிடிக்கவில்லை என்றாலும், அவளைப் பற்றிய புகார்களை அவன் மனம் ஏற்கவில்லை. ஜெயமல்லின் முகத்தைப் பார்த்ததுமே மீராவைப் பற்றிப் புகார் சொல்லப்போகிறாய் என்றால் பேசாமல்‌ சென்றுவிடு. எதையும் நான் கேட்கத் தயாரில்லை என்றான். ஜெயமல்லோ, முக்கியமான அரசாங்க விஷயங்களையோ, சங்கடம் தரும் செயல்களையோ உங்களைத் தவிர வேறு நான் வேறு யாரிடம் சொல்வது என்று கேட்டான். வேறு வழியின்றி ராணா, சீக்கிரம் சொல் என்றவுடன் ஜெயமல் தன் வார்த்தை ஜாலத்தைத் துவங்கினான். அண்ணா, மீரா பொது மக்கள் முன்னால் ஆடிப் பாடுவது குலத்திற்கே விரோதம். அதுகூடப் பரவாயில்லை. இரவெல்லாம் கோவிலிலேயே தங்குகிறாள். நேற்று நள்ளிரவு நான் கோவிலின் அருகே சென்று கொண்டிருந்தபோது அவள் யாருடனோ பேசிக்கொண்டிருந்தாள். கோவிலின் ஆராதனைகள்‌ முடிந்து அனைவரும் சென்றுவிட்டனர். கோவில் சாத்தியபின்பு இவள் யாருடன் பேசுகிறாள் என்றறிய ம

மீரா கிரிதாரியை அழைத்துக்கொண்டு அரண்மனைக்கே வந்துவிட்டாள். வழக்கம்போல், கிரிதாரிக்கான பூஜை, சேவைகள், எல்லாவற்றையும் செய்யத் துவங்கினாள். அரண்மனையில் இருந்த ஒருவருக்கும் இது பிடிக்கவில்லை. மறுநாள் காலை ஸாதுக்கள் கோவிலில் கூடினர். பிரபோதனத்திற்கு நேரமாகிவிட்டதே. மீராவையும் காணவில்லை, கிரிதாரியும் இல்லையே என்று தேடினர். நேரம் ஆக ஆக மீரா வராததைக் கண்டு மிகவும் வருந்தினர். அங்கேயே அமர்ந்து மீரா மாயி மீரா மாயி என்று கோஷமிடத் துவங்கினர். கிரிதாரியின் அழகுத் தோற்றத்தைக் காணாமலும் மீராவின் இனிமையான பாடல்களைக் கேட்காமலும் அவர்களால் இருக்க இயலவில்லை. ஒரு மூத்த ஸாது ராணாவின் குருவான ரகுநாததாஸிடம் சென்று மீராவை சத்சங்கம் செய்ய அனுமதிக்க வேண்டி அரசனுக்கு எடுத்துச் சொல்லுமாறு விண்ணப்பித்தார். மக்கள் அனைவரின் மனத்திலும் மீரா இடம் பிடித்திருப்பதைக் கண்ட ரகுநாததாஸ் ராணாவிடம் சென்று, மீரா ஒரு அப்பழுக்கற்ற ஸாது. அவளது பூஜைக்குத் தடை சொல்லாதே. மேலும் அவளால் உன் குலத்துக்கே மேன்மை ஏற்படும் என்று எடுத்துச் சொன்னார். ராணாவிற்கும் மீரா விரும்பிக் கேட்ட கோவிலுக்கு அவளைச் செல்லவிடாமல் தடுத்தது கஷ்டமாகத்தான் இருந

ஸ்ரீவனத்தில் இருந்த நாள்கள் தேனாய் இனித்தன. ஆனால், அங்கேயே நிரந்தரமாக இருக்க முடியுமா? அனைவரும் மேவார் திரும்பினார்கள். வந்ததும் வராததுமாக அரசாங்கப் பணிகளில் மூழ்கிவிட்டான் ராணா. எவ்வளவு வேலைகள் இருந்தாலும் மீராவை வந்து பார்ப்பதையும் அவளோடு சிறிது நேரம் இருப்பதையும் தவிர்க்கவே இல்லை. மீராவின் அழகு, அறிவு, பொறுமை, பக்தி, இசை, ஆடல், கவித்திறன் அனைத்துமே அவனுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தன. அவளது மனம் கோணாமல் நடந்து எப்படியாவது அவளுடன் இல்லற வாழ்வைத் துவங்கவேண்டும் என்று மிகவும் ஆசைப்பட்டான். அவள் என்ன விரும்புகிறாள் என்று பார்த்து பார்த்து நிறைவேற்றினான். பார்வையற்றவனுக்கு ஐந்து நிமிடங்கள்‌ பார்க்கும் திறனைக் கொடுத்து மீண்டும் பறித்துக்கொண்டாற்போலாயிற்று மீராவின் நிலை. யாத்திரை முழுவதும் ஸாதுஸங்கம், பஜனை, க்ருஷ்ண கதாம்ருதம் என்று மூழ்கிவிட்டு, சட்டென்று அரண்மனை வாழ்வில் ஒட்டமுடியவில்லை. ஸத்ஸங்கம் இல்லாத வேதனை இப்போது பன்மடங்காகிவிட்டது. அரண்மனைச் சூழலில் அவளால் கிரிதாரிக்கு சரியாக சேவை செய்யவும் முடியவில்லை. கிரிதாரிக்கென்று தனியாக கோவில் அமைத்துவிட்டால், அங்கே அவனது பணிகள் தடையின்றி நடைபெறு

ராணா யாத்திரை அழைத்துச் செல்வதாகக் கூறியதை மீராவால் நம்பவே முடியவில்லை. கண்ணா! எல்லாம் உன் லீலையா? என்னை ப்ருந்தாவனம் அழைக்கிறாயா? குதூஹலம் கரை புரண்டோடியது. அந்தப் புரத்திலிருந்த ஒருவரும் இதை எதிர்பார்க்கவே இல்லை. விக்கித்துப் போயிருந்தனர். ஓரிரு நாள்களில் யாத்திரை துவங்கியாயிற்று. செல்லும் வழியில் அயோத்தி, காசி, புஷ்கர், பதரி, ஜகந்நாத புரி, பண்டரிபுரம் எல்லா தலங்களுக்கும் சென்றனர். கங்கையிலும் யமுனையிலும் இன்ன பிற புண்ய தீர்த்தங்களிலும் ஆனந்தமாக ஸ்நானம் செய்தனர். கடைசியில் ப்ருந்தாவனம் வந்தே விட்டது. ஸ்ரீவனத்தை நோக்கிச் செல்லத் துவங்கியதிலிருந்தே மீரா தன் நிலையிலேயே இல்லை. ஸ்ரீவனத்தில் கால் வைத்தாளோ இல்லையோ மண்ணை வாரி வாரித் தலையிலும் வாயிலும் போட்டுக்கொண்டாள். உடலெல்லாம் பூசிக்கொண்டாள். கண்ணன் வாழ்ந்த மண். அவன் நடந்த பூமி. இங்குள்ள ஒவ்வொரு மண் துகளிலும் கண்ணனின் பாத அச்சு இருக்கிறது. எத்தனை லீலைகள், கோபிகளுடனும், கோபர்களுடனும். ஒவ்வொரு இடத்திலும் அவ்விடத்தில் நடந்த லீலை மீராவின் கண்முன் தெய்வீகக் காட்சியாக விரிந்தது. அவளுக்காக மீண்டும் ஒரு முறை நடத்திக் காட்டினான் கண்ணன். மீராவைப் ப

ராணாவின் ராணிகள் மீராவைப் பற்றி அவனிடம் புகார் சொல்ல முயன்றனர். ராணா எதையும் காதில் வாங்கவேமாட்டான். மேலும், மீராவின் பக்தியைப் புரிந்துகொள்ள உங்களால் இயலாது. அவளைப் பற்றி என்னிடம் புகார் சொல்லவேண்டாம் என்று அடக்கிவிடுவான். அவர்களால் ஒன்றும் செய்யமுடியாமல் போனதோடு மீராவின் மேல் பொறாமை கொழுந்து விட்டெரிந்தது. ராணா அருகில் இல்லாத சமயங்களில் மற்ற ராணிகளும், ஊதாவும் மீராவைச் சொற்கணைகளால் துளைத்தெடுத்தனர். கணவனை மகிழ்விக்காதவள் எல்லாம் ஒரு பெண்ணா? விருப்பமில்லை என்றால் எதற்குத் திருமணம் செய்துகொண்டாய்? உலக விஷயங்களையே ஒருத்தி வெறுக்கும் அளவுக்கு பக்தி வந்துவிட்டதா? இதெல்லாம் பக்தியில் சேர்த்தியா? கண்ணனிடமிருந்து பிரிந்ததால் பாலும் கசந்தது, உணவு செல்லவில்லை என்று பாட்டு வேறு பாடுகிறாள். கண்ணனா? யாரது? இறைவனாம்? கணவனைத் தவிர பெண்ணுக்கு இன்னொரு இறைவன் உண்டா என்ன? நமக்கு மட்டும் பக்தி இல்லையா? நாமெல்லாம் சந்தோஷமாக வாழவில்லை? இவள் எப்போது பார்த்தாலும் அழுகிறாள். அதுவா பக்தி? இறைவனை நினைத்து இப்படியெல்லாம் யாராவது அழமுடியுமா? கல்யாணத்திற்கு முன் யாராவது காதலன் இருந்திருப்பான். அவனை நினைத்து அழுகி

இல்லறமல்லது நல்லறமன்று, முக்காலும் உண்மை. இல்லறத்தில் இருந்துகொண்டுதான் பற்பல தர்மங்களைக் கடைப்பிடிக்க இயலும். ஸாது சேவை செய்ய இயலும். தன் கடைமைகளைச் செய்துகொண்டே இறையை ஆராதிப்பதன் மூலம் ஒருவன் சுலபமாக பிறவிக்கடலைக் கடந்துவிடமுடியும். ஆனால், மஹான்களின் விஷயத்தில் நிலைமை வேறாக இருக்கிறது. இவ்வுலக விஷயம் எதுவுமே ஸாதுக்களின் மனத்தில் துளியும் ஏறாது என்னும்போது இல்லறம் எங்ஙனம் சுவைக்கும்? பார்க்கும் ஒவ்வொரு பொருளிலும் இறையைக் காண்பவர்களால் விவஹாரங்களில் எப்படி ஈடுபட இயலும்? அவர்கள் மனத்தினால் வேறொரு தனி உலகில் வாழ்ந்துகொண்டிருப்பவர்கள். அவர்களது அன்பு, பக்தி, செயல்பாடுகள் எதுவுமே உலகத்தார்க்குப் புரிய வாய்ப்பே இல்லை. அப்படிப் புரிந்தாலும் அது கடலின் ஒரு துளி போன்றதே. மற்ற எல்லாப் பெண்களையும் போலத்தான் மீராவும் கணவன் வீட்டில் வாழப் போந்தாள். ஆனால், அவள் நிலைமை என்ன? மற்ற ராணிகளுடனும், ராணாவின் சகோதரியான ஊதாவுடனும் அந்தப்புரத்தில் விடப்பட்டாள். இறைச் சிந்தனை துளியும் இல்லாத, லௌகீக சுகங்களிலும், வீண்வம்புகள், ஆசை, பொறாமை ஆகியவற்றிலும் பொழுதைக் கழித்துக் கொண்டிருந்த அவர்களுக்கு நடுவில் மீராவால

மீரா ஏற்கனவே அழகு. அவளைத் தோழியர் அலங்காரம் செய்யப்போய் தேவலோகத்துப் பெண்ணைப் போல் ஆகிவிட்டாள். கண்டவர் உள்ளம் கொள்ளை போகும் பேரழகு. அவளோ வேறு உலகத்தில் இருந்தாள். மீராவுக்கு இன்று கண்ணனுக்கும் தனக்கும் திருமணம் என்றே நினைவு. கண்ணனையும் மிக அழகாக அலங்காரம் செய்தாள். மணப்பெண்ணான நானே உனக்கு அலங்காரம் செய்யவேண்டியிருக்கிறது. உன் சார்பில் யாரும் கல்யாணத்துக்கு வரவே இல்லை பார் என்று கண்ணனைப் பகடி பேசினாள். மணமேடைக்கு வரும்போது கண்ணனைத் தூக்கிக்கொண்டு வந்தாள். மற்றவர்கள் அனைவரும் கண்ணனை வைத்து விட்டு வரச் சொல்லி வற்புறுத்த, தூதாராவிற்கோ அவள் மணமேடைக்கு வந்தால் போதும் என்றிருந்தது. எனவே அவள் இஷ்டம் போல் விடுங்கள். ஒன்றும் சொல்லவேண்டாம். கண்ணனோடு வரட்டும். மாலை மாற்றும்போது யாராவது கண்ணனை வாங்கிக் கொள்ளுங்கள் என்று சொல்லிவிட்டார். ஸ்வர்கலோகமோ என்னும்படியான மணமேடையில் ராணா ஏற்கனவே அமர்ந்திருக்க, மீராவும் அமர்த்தப்பட்டாள். அவர்களது வழக்கப்படி மணப்பெண்ணுக்கும் மணமகனுக்கும் நடுவில் திரையிடப்பட்டிருந்தது. மெல்லிய திரையின் வழியே மீராவைப் பார்த்ததற்கே ராணா மயங்கிப் போனான். திருமணச் சடங்குகள் நடந்தேற

மரத்தை விட்டுப்‌ பிரிந்து கீழே விழுந்த ஒரு சிறிய இலைக்கு த‌ன் இஷ்டப்படி செல்ல சுதந்திரம்‌ இருக்கிறதா என்ன? மரத்தில்‌ இருந்தவரை ஒரே இடத்தில் கட்டுப்பட்டிருந்தது. மரத்திற்கான தன் பணியைச் செய்தது, கீழே விழுந்ததும் பணிகள் ஏதும் இல்லை. ஆனால், சுதந்திரம்? அதுவும் இல்லை. காற்று எப்படி அலைக்கழிக்கிறதோ அப்படித்தான் பறக்க இயலும். அதுபோலத்தான் ஒரு ஜீவனின் வாழ்வும். அது கர்மத்தளைகளாலோ அல்லது இறைவன் விருப்பப்படியோ செலுத்தப்படுகிறதே அன்றி ஜீவனின் விருப்பம் என்பது எதுவும் இல்லை. கண்ணன் ஏன் இவ்வாறு செய்தான்? என்ற கேள்வி நம் ஒவ்வொருவரையும் துளைத்தெடுக்கிறது. தன்னை அண்டிய ஜீவனை ஏன் இன்னொருவருக்குத் திருமணம் முடிக்கச் சொல்கிறான்? புதிய தளைகளை ஏன் உருவாக்குகிறான்? அவனது அலகிலா விளையாட்டு என்பதைத் தவிர வேறென்ன காரணம் இருக்கமுடியும்? எங்கு கொண்டு போய்ப் போட்டாலும் மீராவின் மனம் கண்ணனைத் தவிர வேறெதையும் எண்ணப் போவதில்லை. அசோக வனத்திலிருந்த சீதாதேவி ராமனை கணமேனும் மறந்தாளா? அதுபோல் மீராவும் சூழல் பற்றிய கவலையே இன்றி கண்ணனை ஆராதிக்கக் கூடியவள். எனக்குக் குடும்பம் இருக்கிறது. வேலை இருக்கிறது, குழந்தைகள் உண்டு.