ஹரிப்ரியா

அவ்வப்போது உபன்யாசங்களுக்கு நடுவே குருநாதருக்கே உரிய ஒரு தனிப்பட்ட நடையில்  சொல்லப்படும் சில விஷயங்கள் நம்மை மறந்து  வயிறு குலுங்கச் சிரிக்கச் செய்துவிடும். அவ்ற்றுள் சில இங்கே  சிரிப்பதற்காகவும் கொஞ்சம் சிந்திப்பதற்காகவும்  பகிரப்படுகின்றன. உலக விஷயங்களானாலும் சரி, ஆன்மீக விஷ்யங்களானாலும் சரி, குருமுகமாகக் கற்க வேண்டியவற்றை, ஒரு தகுந்த குருவை அண்டித்தான் கற்கவேண்டும். அதிலும் புராணங்களோ, இதிஹாஸங்களோ குருமுகமாகக் கேட்டு அறிந்துகொள்பவர்களுக்கு அவ்விஷயம் ஐயமின்றி விளங்குவதோடு, அனுபவங்களும் ஏற்படும். புத்தகங்களை நாமாகப் படித்து உயர்ந்த விஷயங்களை அறிய முற்படும்போது, தவறான புரிதல்களும், குழப்பங்களும்‌ ஏற்பட வாய்ப்புகள் மிக அதிகம். ஒரு மின்சார ரயில்‌ இயக்கும்‌ ஓட்டுனர் இருந்தார். மின்சார ரயில்களை மிகவும் திறமையாக இயக்கக் கூடியவர். எப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையிலும் விபத்து நேராமல் சாதுர்யமாகவும் கவனமாகவும் செயல்படுபவர். அவருக்கு சொந்த வேலை காரணமாக சில நாள்கள்  விடுப்பு தேவையாய் இருந்தது. அவ்வமயம் பயிற்சிக்கு புதிதாக நிறைய நபர்கள் சேர்ந்திருந்தனர். அவர்களுள் ஒருவன் மிகுந்த அறிவாளியாய் இருந்தான். முன

வீடு வீடாக நுழைந்து ஆய்ச்சிகளுக்குத் தெரியாமல் வெண்ணெய் உண்ணும் கலையில் கண்ணன் வெகு சமர்த்தாகிவிட்டான். இடைச்சிகளுக்கும் அவன் தங்கள் தங்கள் வீட்டிற்கு வந்து எப்படி வெண்ணெயை உண்டான் என்று விவரிக்கவே நேரம் சரியாக இருந்தது.  கண்ணனோ தினமும் காலை உறக்கத்திலிருந்து எழும்போதே, அன்றைக்கு யாருடைய வீட்டிற்குச் செல்வது, எப்படி வெண்ணயை எடுக்கலாம் என்பதைத் திட்டமிட்டுவிடுவான். அவரவர்களுக்குள் பேசிக் கொண்டிருந்த கோபிகள் இப்போது யசோதையிடம் வந்து சொல்லத் தொடங்கினர். யசோதை கண்ணனின் திட்டமிடுதலைக் கண்டு வியந்தபோதிலும், தன் குழந்தையை விட்டுக் கொடுக்காமல் புகார் சொல்ல வந்த கோபியின் மீதே பழி சொல்லித் திருப்பி அனுப்பிவிடுவாள். யசோதையிடம் ஆய்ச்சிகள் கண்ணன் வெண்ணெய் திருடியதைப் பற்றிச் செய்த புகார்களை ஸ்ரீ சுகப்ரும்மம் தொகுத்து எழுதினார். அதுதான் ஸ்ரீமத்பாகவதம்  என்று ஒரு பக்தர் விளக்கம் கொடுக்கிறார். கண்ணன் கோகுலத்திலும் ப்ருந்தாவனத்திலும் அடித்த லூட்டிகளை ஏற்கனவே நாம் விவரமாக முந்தைய பதிவுகளில் பார்த்தோம். எனவே, அவற்றிலிருந்தே மீள்‌பதிவாக கண்ணனின் லீலைகள் தொடரும்..

வெண்ணெய்க் கோலம் இப்போது நமது கண்ணனுக்கு வீட்டை விட்டு வெளியில் சுற்ற தைரியம் வந்துவிட்டது. அவனோடு சேர்ந்து விளையாட, அவன் வயதையொத்த குழந்தைகளும் வரத் துவங்கினர்.  வீட்டுத் தோட்டத்திலோ  வாசலிலோ தான் விளையாடவேண்டும், வேறெங்கும் செல்லக்கூடாது என்று யசோதை குழந்தைக்கு சொல்லிக்கொண்டே இருந்தாள். இருப்பினும், அங்கிருக்கும் கோபிகள், மற்றும் காவலர்கள் கண்களை ஏமாற்றிவிட்டு, அக்கம் பக்கத்து தெருக்களிலும் சென்று விளையாட ஆரம்பித்தான் குட்டி கோபாலன். தேடிச் செல்பவரகள் அவன் விளையாடும் அழகைப் பார்த்து சிலையாய் நின்று விட்டு பிறகு யசோதையிடம்‌ திட்டு வாங்கிக் கொண்டார்கள். ஒருநாள் பக்கத்துத் தெருவில் நண்பர்களோடு ஓடிப்பிடித்து விளையாடிக்கொண்டிருந்த கண்ணனுக்கும் மற்ற சிறுவர்களுக்கும்‌ தாகம் எடுத்தது. தண்ணீர் குடிக்க வீடு வரை சென்றால் மறுபடி யசோதை வெளியே அனுப்பமாட்டாள். எனவே, அந்தத் தெருவிலிருக்கும் ஒரு குழந்தை, கண்ணா, இது என் வீடுதான். தண்ணி குடிக்கறதுக்காக உங்க வீடு வரை போகவேணாம். எங்க வீட்டிலயே குடிக்கலாம் வா என்றழைத்ததும், பட்டாளத்தோடு அவனது வீட்டினுள் சென்றான் கண்ணன். அங்கே அந்தக் குழந்தையின் தாய் காணப்

அறியாச் சிறுவன் குட்டிக்‌கண்ணன் வாசல் திண்ணையில் அமர்ந்து வருவோர் போவோரை வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். ஜல் ஜல் என்று சத்தத்தோடு சென்ற மாட்டு வண்டியை வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டே சட்டென்று திரும்பினான். தூரத்தில் ஒரு பெண்மணி சென்றுகொண்டிருந்தாள். அம்மா ஏன் போறாங்க? என்று நினைத்தவன் திண்ணையை விட்டிறங்கி ஓடினான். அவளது தலையில் ஒரு பானை இருந்தது. காலையில் யசோதை உடுத்தியிருந்த புடைவையைப் போலவே அதே நிறத்தில் சேலை அணிந்திருந்த அவளது நடையும், யசோதையை ஒத்திருந்தது. அவளை யசோதை என்று நினைத்த கண்ணன் அவள்‌ பின்னாலேயே  சென்றுகொண்டிருந்தான். அவளோ கண்ணனது திருநாமங்களைப் பாடியபடி தனக்குள் லயித்துச் சென்றுகொண்டிருந்தாள். கண்ணனின் திருநாமங்களைப் பாடுபவர்களின் பின்னாலேயே செல்வது அவனது இயல்பு. அம்மா அம்மா என்ற அவனது பிஞ்சுக்குரல் அவளது செவிகளில் விழவில்லை. அவளது நடை வேகத்திற்கு கண்ணனின் பிஞ்சுக்கால்களால் ஈடு கொடுக்க முடியவில்லை. கீழே இருந்த கல்லை எடுத்து பானையின் மேல் அடித்தான். அவள் திரும்பிப் பார்ப்பாள் என்று நினைத்தான். பெருத்த ஏமாற்றம். அப்பெண் திரும்பவே இல்லை. மாறாக, பானையிலிருந்த பால்

கோபேஷ்வர் மஹாதேவ் பிக்ஷாடனராய் உருக்கொண்ட பரமேஸ்வரன் கண்ணனைப் பார்க்கும் ஆவலில் நந்தபவனத்தின் வாசலில் வந்து நின்றார். கெட்டவர்களைக் கேள்வி கேட்காமல் நம்பும் சமூகம், நல்லவர்களைச் சந்தேகக்கண் கொண்டு பார்ப்பதோடு கேள்விகளால் துளைத்தெடுத்துவிடுகிறது. அந்தப் பகுதியில் அவரைப் பார்த்திராததால் காவலர்கள் அவரை உள்ளே அனுமதிக்கவில்லை.  அவர் கண்ணனைப் பார்க்க விரும்புவதாகத் தெரிவித்ததும் அவர்களது சந்தேகம்‌ அதிகரித்தது. சத்தம் கேட்டு உள்ளேயிருந்து ஏட்டிப் பார்த்த யசோதை கேட்டாள்,  யார் இவர்? அம்மா, இவர் நம் இளவரசரைப் பாக்கணும்னு சொல்றார். பரமேஸ்வரனை ஏற இறங்கப் பார்த்தாள் யசோதை. பூதனையை மஹாலக்ஷ்மி என்று நினைத்து எப்பேர்ப்பட்ட ஆபத்தில் கொண்டுபோய் விட்டதென்று நினைத்துப் பார்த்தாள். அதன்பின் ஒவ்வொருவராய் வந்து இறந்துபோன அசுரர்கள் கண்முன் வந்து போயினர். அறிமுகமில்லாதவர்  யாரையும் வீட்டுக்குள் விடக்கூடாது, குழந்தையைக் காட்டக்கூடாது என்று நந்தன் உத்தரவிட்டிருந்தார். எனவே சற்று யோசித்து விட்டுச் சொன்னாள், ஐயா, மன்னிக்கணும். நீங்க யாருன்னு தெரியல. அறிமுகமில்லாதவங்ககிட்ட குழந்தையைக் காட்டறது சரியில்ல

செல்வோமா‌ கோகுலம்? எப்போதும் தேவர்களுக்கு வானில்  கோகுலத்தின் மேல் கூடிநிற்பதும், கண்கொட்டாமல் கண்ணனின் லீலைகளை அனுபவிப்பதுமே வேலை.. பரமபதநாதனாக இருக்கும்போது ஒரு கண நேர தரிசனத்திற்குத் தவமிருந்தவர்கள் அவர்கள். இப்படி ஒரு ஸௌலப்யத்தை, நீர்மையை வாயைப் பிளந்துகொண்டு ஆச்சர்யத்துடன் அனுபவித்தார்கள். நடை பழகுவதற்கு கண்ணன் போட்ட நாடகம், நிஜமாகவே இவன் ப்ராக்ருத சிசுவோ என்று தேவர்களில் சிலரே ஐயம் கொள்ளுமளவிற்கு அமைந்தது.. கைலாசபதியான பரமேஸ்வரன் க்ருஷ்ணனின் ரூபலாவண்யத்தைக் காண்பதற்காக நேரில் காண ஆசைப்பட்டார். எனவே  கோகுலம் செல்லக் கிளம்பினார். . அவர் கிளம்பும் சமயம், கைலாசத்திலிருந்து  யாராவது உடன் வருவார்களா என அழைத்துப் பார்த்தாராம். பராசக்தியை அழைத்தார், அவளோ ஏற்கனவே எனக்குக் குழந்தைகள் என்றால் மிகவும் பிடிக்கும். அப்படியிருக்க என் தமையனான இவன் அழகு சொட்டும் குழந்தையாகப் பிறந்திருக்கிறான். கோகுலம் என் பிறந்தவீடு வேறு. இப்போது உங்களுடன் வந்தால், திரும்பி வருவது சந்தேகம்தான். பரவாயில்லையா? என்றாள். பரமேஸ்வரன், வேண்டாம் நீ இங்கிருந்தே பார் என்று சொல்லிவிட்டு, கங்கையை அழைத்தார். கங்கை

தேடி தேடி வெண்ணெய்.. வெண்ணெய்ப் பானைகளும், தயிர்ப் பானைகளும் உள் அறைக்கு இடமாற்றம் செய்யப்பட்டு விட்டன. அவ்வப்போது யசோதையிடம், மற்றவர்களிடமும் கேட்டு வாங்கிக் கொண்டாலும், அது போதவில்லை கண்ணனுக்கு. வெண்ணெய்யின் சுவையை நினைத்து நினைத்து ஏங்கினான். பானைகளை எங்கே ஒளித்துவைக்கிறார்கள் என்று கண்டுபிடிக்க வேண்டிய கட்டாயம். எப்போது பார்த்தாலும் யாராவது பெரியவர்கள் ஒருவர் மாற்றி ஒருவர் குழந்தைகளின் அருகில் இருந்ததால் தன்னிச்சையாக எங்கும் சுற்ற முடியவில்லை. இப்போது யசோதையே அதற்கும் வழி வகுத்தாள். கண்ணா... ஒளிந்துகொண்டு குரல்கொடுத்தாள். குரல் வந்த திசையில் அன்னையைத் தேடித் தேடி ஓடி ஒரு கதவின் பின்னால் கண்டதும் மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. அம்மா, இந்த விளையாட்டு நல்லா இருக்கு. நான் ஒளிஞ்சுக்கறேன்‌. நீ கண்டுபிடி. தூணுக்குப் பின்னால் ஒளிந்துகொண்டான். அவனது பீதாம்பரம் அசைவது நன்றாகத் தெரிந்தாலும், தெரியாததுபோல் குழந்தையை அங்குமிங்கும்  தேடினாள். அம்மா தன்னைத் தேடி அலைகிறாள் என்று குழந்தைக்கு ஒரே குஷி. சற்றுநேரம் தேடுவதுபோல் தேடிவிட்டு  கண்டுபிடித்தாள்‌ கண்ணனை. இதோ.. கலகலகலவென்று ஒரே சிரிப்புச் சத்தம். ச

அவ்வப்போது உபன்யாசங்களுக்கு நடுவே குருநாதருக்கே உரிய ஒரு தனிப்பட்ட நடையில்  சொல்லப்படும் சில விஷயங்கள் நம்மை மறந்து  வயிறு குலுங்கச் சிரிக்கச் செய்துவிடும். அவற்றுள் சில இங்கே  சிரிப்பதற்காகவும் கொஞ்சம் சிந்திப்பதற்காகவும்  பகிரப்படுகின்றன. சிறு வயதிலேயே‌ சிற்சிறு கதைகளின் மூலமும், நமது பேச்சு, நடவடிக்கைகள் மற்றும்  பழக்கவழக்கங்களின் மூலமும், குழந்தைகளின் மனதில் நற்குணங்களையும்,‌ நன்னடத்தையின் அவசியத்தையும் பதிய வைத்து விட வேண்டும். உணர்வு பூர்வமாக, நன்றாக அனுபவித்துச் சொல்வதைப் போல் வேறு நல்ல உபாயம்  குழந்தைகளைக் கவர்வதற்கு இல்லை. தாயோ, தந்தையோ வீட்டிலுள்ள பெரியவர்களோ அவ்வாறு கதைகள் சொல்வார்களானால், குழந்தைகள் வீடியோ கேம், தொலைக்காட்சி இவற்றின் பக்கம் திரும்பிக்கூடப் பார்க்க மாட்டார்கள். சொல்பவர்கள் முதலில் தான் சொல்லும் கதையை நன்றாக உள்வாங்கிக்கொண்டு, அந்தந்த கதாபாத்திரமாகவே மாறி உணர்ச்சி பொங்கச் சொல்லவேண்டும். சட்டியில் இருப்பதுதானே அகப்பையில் வரும்.  ஸ்வாமி விவேகானந்தருக்கு புவனேஸ்வரி தேவி சிறு வயதில் ஏராளமான கதைகள் சொல்வார் என்று அவரது சரித்திரத்தில் படிக்கிறோம். குழந்தையான ராமானு

அண்டம் உண்ட வாயன்  அன்னம் உண்ட கதை காலை முதல் இரவு வரை வீட்டில் கலீர் கலீரென்று இரு குழந்தைகளின் கொலுசுச் சத்தமும் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தது. கண்ணனுக்கு உணவு கொடுப்பது பெரும்பாடாயிற்று. பலராமன் அன்னையைப் படுத்தவேண்டாம் என்று சமத்தாக சாப்பிட்டுக் கொண்டான். அதைவிட, அவனுக்கு தான் படுத்தி நேரத்தை வீணடிப்பதை விட, கிடுகிடுவென்று தன் வேலைகளை‌ முடித்துக்கொண்டு கண்ணனை ரசிப்பதில் ஆர்வம் ஆதிகம். இந்த இடைச்சிகளைச் சொல்லணும். பாவம் குழந்தைன்னு போக வர ஆளுக்கொரு துளி வெண்ணெயை குழந்தைகளோட நாக்கில் ஈஷிவிட்டு, அதுகளை வெண்ணெய்ச் சுவைக்கு நல்லாப் பழக்கிவிட்டார்கள். என்று யசோதை திட்டாத வேளையே இல்லை.  கண்ணைக் காட்டும்போதெல்லாம்,  கடந்து செல்லும் யாராவது ஒரு கோபி கண்ணனின் வாயில் துளி  வெண்ணெய் கொடுத்தாள். வெண்ணெய் என்றால் ஆவென்று வாயைத் திறக்கும் கண்ணன், அன்னம் என்றால் உதடுகளை உள்ளுக்குள் மடித்து மூடிக்கொள்வான். அவன் வாயைத் திறப்பதற்கு யசோதை வாய் வலிக்கக் கதை சொல்ல வேண்டியிருந்தது. கதை கேட்கும்போது தன்வயப்பட்டு அவனது செப்பு  வாயைக் குட்டிக் குருவிபோல் திறப்பான்.  அவனுக்குச் சொல்வதற்காக யசோதை நிறைய புதுப்புதுக்

நடக்கும் நாடகம் ஈரடிகளால், மண்ணையும், விண்ணையும் அளந்தவன், இன்று பிடித்துக்கொள்ளாமல் இரண்டடிகள் வைக்க முடிந்ததை எண்ணிப் பெருமிதம் கொண்டான்.  பலராமன் கண்ணனை விடச் சில‌மாதங்கள்‌ பெரியவன். இறைவன் எந்நிலையிலிருந்தாலும்‌ அதற்குத் தகுந்தபடி சேவை செய்யும் முதல்வன். முந்தைய அவதாரத்தில் அவனுக்கு கிட்டிய கைங்கர்யத்தால் மிகவும் களிப்புற்றிருந்தான். மீண்டும் அப்படி ஒரு வாய்ப்புக்காக ஏங்கிக் கிடந்தான்.  ஏனெனில் வைகுண்டத்தில் இருந்தால், அரவணையாய் இருப்பதோடு வேலை முடிந்துவிடும். அவதாரம் என்றால், அருகிலேயே இருந்து அத்தனை விதமான பணிவிடைகளும்‌ செய்யலாம். சுவை கண்டுவிட்டானல்லவா? அதனால் அவசரப்பட்டுவிட்டான்.  இறைவனுக்குத் தொண்டு செய்ய விரும்புபவர்கள் பூமியில் சென்று வசுதேவர் வீட்டில் பிறக்கலாம் என்று  ப்ரும்மா சொன்னவுடன், சற்றும் யோசிக்காமல் அவசர அவரமாக அனந்தன் இறங்கி வந்ததால், கண்ணனுக்கு முன்னால் தேவகியின் வயிற்றில் புகுந்து விட்டான். கண்ணன் அவனை தேவியை வைத்து, ரோஹிணியின் வயிற்றுக்கு மாற்றிவிட்டுப் பிறகு பிறந்ததால் கொஞ்சம்‌ தாமதமாகிவிட்டது. எனவே,‌ பலராமன் இப்போது கண்ணனின் அண்ணனாகினான்.  ஆனாலும், கண்ணனை ரச

வித்தை வித்தை கோபியரின் அன்பில் கண்ணன்‌‌  முழுவதுமாக நனைந்துகொண்டிருந்தான். ஒருநாள்  சுவற்றைப் பிடித்து எழுந்து நின்ற‌ கண்ணன் மெதுவாக ஒரு கையை சுவற்றிலிருந்து எடுத்தான். பலராமன் கிடு கிடுவென்று தவழ்ந்து வந்து கண்ணன் காலைப்‌பிடிக்க, பொத்தென்று உட்கார்ந்து விட்டது குழந்தை.  கலகலவென்று சிரித்தார்கள் இருவரும். மீண்டும் முயற்சி தொடர்ந்தது.  யசோதை உள்ளே இருந்தாள். நந்தன் மட்டும் அமர்ந்து வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.  உவகையினால் பேச்சற்றுச் சிலை போல் இருந்தார். மெதுவாக மறுபடி எழுந்து சுவற்றைப் பிடித்தான் கண்ணன். பலராமனும் அவனைப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தான்.  மெதுவாக ஒரு அடி வைத்தான். இன்னொரு அடி சுவற்றைப் பிடித்துக் கொண்டே வைத்தான். ஒரு கையை சுவற்றிலிருந்து எடுத்தான். திரும்பி பலராமனைப் பார்க்க முயற்சி செய்தான். அவன் பின் பக்கம் இருந்ததால் பார்க்க முடியவில்லை.   மறுபடி இன்னொரு அடி வைத்தான்.  இப்போது இன்னொரு கையையும்‌ சுவற்றிலிருந்து எடுத்தான். மூவுலகம் அளந்த  கால்கள் கிடுகிடுவென்று ஆடின. இரண்டு கைகளையும் முன்னால் நீட்டிக்கொண்டு இன்னொரு காலை எடுத்து வைக்க முயலும்போது ம்ஹூம்.

விஷமக்காரக் குழந்தைகள் ஆறே ‌மாதங்கள்தான்  நிரம்பியிருந்தன  குழந்தைகளுக்கு. ஆனால்,  அவர்களின் விஷமத்திற்கு எல்லையே இல்லை. அதற்குள் பிடித்துக் கொண்டு நிற்க முயற்சி தொடங்கியாயிற்று. ஒருநாள் பகற்பொழுதில் குழந்தைகள் உறங்குவதை உறுதிப்படுத்திக்கொண்டு எழுவதற்குள்  உணவருந்திவிட்டு வரலாம் என்று யசோதையும் ரோஹிணியும் ‌உள்ளே சென்றனர். தாதிகள் பார்த்துக்கொள்ள அருகில் இருந்தனர்.  அன்னையர் இருவரும் உள்ளே சென்றதுதான் தாமதம், பலராமன் கையைத் தூக்கி கண்ணன் மீது போட்டான். இருவரும் ஒருவரையொருவர் அரைக்கண்ணால் பார்த்துக் கொண்டு சிரித்தனர். அறை ஓரத்தில் இருந்த தயிர்ப் பானையை நான்கு கண்களும்‌ நோக்கின. மெதுவாக கொலுசு சத்தமின்றி ஊர்ந்து சென்று பானையின் அருகில் சென்றாகிவிட்டது. பார்த்துக் கொள்வதற்காக அங்கிருந்த தாதி உட்கார்ந்தே உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள். இன்னொருத்தி குழந்தைகளின் துணிகளை மடித்து உள்ளே வைக்கப் போனாள்.  டமாரென்று சத்தம் கேட்டு தூங்கிக் கொண்டிருந்த கோபிக்குத்  தூக்கி வாரிப்போட்டது. பார்த்தால் பானை உடைந்து தரை முழுவதும் தயிர். குழந்தைகள் இருவரும் இரண்டு திக்குகளில் வேகமாய்த் தவழ்ந்து அறையின்

வீட்டுக்குள் வெண்ணாறு நந்த பவனம்‌ முழுதும் ஆயிரக்கணக்கான விளையாட்டு பொம்மைகள் இறைந்து கிடந்தாலும் பலராமனுகும் கண்ணனுக்கும் உயிருள்ள பொம்மைகள் தான் பிடிக்கும். வேறு யார்? கோபிகள் தான்.  எப்போதும் அவர்களிருவரையும் சுற்றி யாராவது நாமாவளிகளையோ, அவர்களது நாமங்களையோ பாடிக்கொண்டும் ஆடிக்கொண்டும் இருக்க வேண்டும். நாமச் சத்தம்  கேட்கவில்லையென்றால் குழந்தைகளின் அழுகைச் சத்தம் கேட்கும். பாடினால் உற்சாகமாகக் கை கால்களை அசைத்துக்கொண்டும், காற்றை உதைத்துக்கொண்டும்  அவ்வப்போது கன்னம்‌ குழிய  களுக்கென்று  சிரித்துக்கொண்டும்  கேட்பார்கள். கண்ணன் பிறந்ததின் நோக்கம், ஒருவருக்கும் உபதேசம் செய்யாமலே அவன் பிறந்ததுமே நிறைவேறிவிட்டது. நல்லார் ஒருவர் உளரேல், அவர் பொருட்டு எல்லார்க்கும் பெய்யுமாம் மழை போல், அவதார புருஷர் ஒருவர் இருந்தால் போதும், அவரது ஸந்நிதி விசேஷத்தினாலேயே பல ஸங்கல்பங்கள் நிறைவேறும். நாளொரு மேனியும் கணமொரு லீலையுமாய்க் குழந்தைகள் வளர்ந்தனர். ஒருநாள் குப்புற நீச்சலடித்துக் கொண்டிருந்த குழந்தைகள் கையை ஊன்றி எழும்பி தவழத் துவங்கினர். போட்டி போட்டுக்கொண்டு தவழ்ந்து தவழ்ந்து நிலை வாசல் படியைத் தாண

பாலகர்களின்  பால லீலைகள் க்ருஷ்ணன், கிருஷ், கிச்சா விதம் விதமாய்க் கூப்பிட்டுப்‌ பார்த்துக் கொண்டே இருந்தாள் யசோதை. அவளுக்கு மட்டுமா, உலகிற்கே பிடித்த பெயராயிற்றே. ஒவ்வொரு அசுரனாக இறக்கும் செய்தி கேட்டு மிகவும் குழம்பியும் பயந்தும் போயிருந்தான் கம்சன். அதற்குள் நாட்டில் மிகவும் சலசலப்பு ஏற்பட்டது. அந்தணர்களும் ஸாதுக்களும் கம்சனின் கொடுங்கோல் ஆட்சியைப் பொறுக்க முடியாமல் நாட்டை விட்டு வெளியேறினர்.  தன் பெயரில் தினமும் ஆயுஷ்ய ஹோமம் செய்வதற்கும், ம்ருத்யுஞ்ஜய ஹோமம் செய்வதற்கும் ஏற்பாடு செய்து அந்தணர்களைப் பாடாய்ப் படுத்தினான் கம்சன். அவனை ஆமோதிப்பவர்கள் மட்டுமே அந்நாட்டில் வாழ முடியும்‌ என்ற நிலை ஏற்பட்டுவிட்டது. சில மாதங்கள் கழித்து, மீண்டும் குழந்தையைக் கொல்லும் படலத்தை ஆரம்பிக்கலாம் என்று நினைத்த கம்சன், அதுவரை நாட்டில் நடக்கும் வித்தியாசமான  விஷயங்களை அறிந்துவர ஒற்றர்களை ஏவினான். காலம் பறந்தது. ஒரு நன்னாளில் கண்ணனும் பலராமனும் குப்புறித்துக்கொண்டனர். பலராமன் சில‌மாதங்கள் கண்ணனை விடப் பெரியவன்தான். ஆனாலும், அவன் ஒவ்வொரு லீலைக்கும் தன் ஸ்வாமியான  கண்ணனுக்காகக் காத்துக் கொண்டிருந்தான். 

அவ்வப்போது உபன்யாசங்களுக்கு நடுவே குருநாதருக்கே உரிய ஒரு தனிப்பட்ட நடையில்  சொல்லப்படும் சில விஷயங்கள் நம்மை மறந்து  வயிறு குலுங்கச் சிரிக்கச் செய்துவிடும். அவ்ற்றுள் சில இங்கே  சிரிப்பதற்காகவும் கொஞ்சம் சிந்திப்பதற்காகவும்  பகிரப்படுகின்றன. ஒரு கைங்கர்யம் கூட விடாமல்  ராமனின் இளவல்களும், சீதையும் சேர்ந்து தயாரித்த பட்டியலைப் பார்த்தார் ராமன். விடுபட்ட கைங்கர்யத்தைத் தான் செய்வதற்கு அனுமதி கேட்டார் ஹனுமான். எதையும் விட்டுவிடவில்லை என்ற தைரியத்தில் அவர்கள் ஒப்புக்கொள்ள, ஹனுமானின் உற்சாகம் அவர்களுக்கு சந்தேகத்தைக் கிளப்பியது. மீண்டும் பட்டியலை வாங்கிச் சரிபார்த்துவிட்டுக் கேட்டான் இலக்குவன். இவற்றில் எந்த சேவை விடுபட்டு விட்டது என்று நினைக்கிறாய் ஹனுமான்? ப்ரபு கொட்டாவி விடும்போது அவர் வாய்க்கு நேராக சொடக்கு போடுவதுதான்.  அது ஒரு வேலையா? ஆமாம். இல்லையென்றால் ப்ரபுவுக்கு வாய் வலிக்காதா? ஏற்கனவே ஒப்புக்கொண்டுவிட்டதால், அவர்களால் ஒன்றும் சொல்ல முடியவில்லை. முதலிலாவாது பரவாயில்லை. எல்லா சேவைகளையும் செய்தபோதும், வேலை முடிந்தால், ஹனுமான் ஒரு இரண்டடிகளாவது ராமனை விட்டுத் தள்ளி நிற்பார். இப்போது

ஆதிமூலத்திற்குப்  பெயர் சூட்டு விழா தினம் தினம் கண்ணனுக்கு என்ன ஆபத்து வருமோ என்று நந்தன் மிகவும் கவலை கொண்டார். காவலை அதிகப்படுத்திய தோ டு காவலர்களை மிகவும் கவனமாக இருக்கும்படி உத்தரவிட்டார். யசோதை மெதுவாய்ப் பேச்சைத் துவங்கினாள். நேத்திக்குத் தான் நம் குழந்தை பிறந்த மாதிரி இருந்தது. அதுக்குள்ளே ஒரு மாசத்துக்கு மேலாயிட்டது. எல்லாரும் அவனை லல்லா, கண்ணா, கான்ஹா ன்னெல்லாம் கூப்பிடறோம். குழந்தைக்கு ஒரு நல்ல நாளாப் பாத்து பேர் வைக்க ஏற்பாடு பண்ணணுமே. ஆமா யசோதா.  நான் சொல்ல மறந்துட்டேன். நான் கொஞ்ச நாள் முன்னால் வசுதேவரைப் பார்க்கப் போயிருந்தபோது அவரும் சொன்னார். கர்காச்சாரியாரைக் கூப்பிட்டு ரெண்டு குழந்தைகளுக்கும் பேர் வெச்சிடுங்க. பிறந்த குழந்தையெல்லாம் கொல்றதுக்கு கம்சன் ஏற்பாடு பண்ணியிருக்கறதால ரொம்ப விமரிசையா பண்ண வேண்டாம். ரகசியமா பண்ணுங்கன்னார். நீங்க இதையெல்லாம் சொல்லவேல்லியே.  நான் திரும்பி வரும்போதே அந்த ராக்ஷஸி இறந்துபோய், ஊர் முழுக்க அமர்க்களமா இருந்தது. அதான் மறந்துட்டேன், நல்லவேளையா நீ இப்ப‌நினைவு படுத்தின. நான் கர்காசாரியாருக்கு செய்தி அனுப்பறேன். அவரே நாள் பார்த்து சொல்லி, வ

அவ்வப்போது உபன்யாசங்களுக்கு நடுவே குருநாதருக்கே உரிய ஒரு தனிப்பட்ட நடையில்  சொல்லப்படும் சில விஷயங்கள் நம்மை மறந்து  வயிறு குலுங்கச் சிரிக்கச் செய்துவிடும். அவ்ற்றுள் சில இங்கே  சிரிப்பதற்காகவும் கொஞ்சம் சிந்திப்பதற்காகவும்  பகிரப்படுகின்றன. இறைவனுக்குத் தொண்டு செய்பவர்களுள் முதன்மையானவர் நமது ஆஞ்சனேயர். எபோழுதும் ராம நாமத்தைச் சொல்லிக் கொண்டேயிருப்பார். நாமம் சொல்கிறேன் என்பதற்காக கைங்கர்யத்திலிருந்து விலக மாட்டார். மலை தூக்குவது, கடலைக் கடப்பது போன்ற செயல்களைச் சாதித்தாலும்கூட நாவில் ராமநாமம் ஓடும். இதனாலேயே திவ்ய தம்பதிகள் இருவரின் நெஞ்சிலும் நீங்கா இடம் பிடித்தவர். ராமனின் பட்டாபிஷேகம் முடிந்தபிறகு, அவர் ராமனுடனேயே அயோத்தியில் தங்கியிருந்தார். சுக்ரீவன் அழைத்தபோதும் பிறகு வருகிறேன் என்று சொல்லிவிட்டார். அவரோ கைங்கர்யம் இல்லாமல் ஒரு நொடிப்பொழுதுகூட இருக்கமாட்டார். காலை முதல் இரவு வரை, ராமனுக்கு உடுப்புகள் எடுத்து வைப்பது, அனுஷ்டானம் செய்வதற்கு தேவையானவற்றை எடுத்துவைப்பது, ஸ்நானம் செய்யும்போது முதுகு தேய்த்துவிடுவது, மேல் நீர் ஊற்றுவது,  ராமன் அலங்காரம் செய்துகொள்ள உதவி செய்வது, அவரு

ஊழி முதல்வன் யசோதை கண்ணனைத் திண்ணையில் விட்டுவிட்டு உள்ளே போனாள்.  இதுதான் சமயம் என்று பெரிய சுழற்காற்றாய் உருவெடுத்தான் த்ருணாவர்த்தன். பெரிய ஊழிக்காற்று சுழற்றிக்கொண்டு வேகமாய் வந்தது, அசுரவேகம் என்று இதைத்தான் சொல்வார்கள் போலும்.  கோகுலம் முழுவதும் வைக்கோல்கள் முதல் அம்மிக்கற்கள் வரை அனைத்தும் பறந்தன. குடிசை வீடுகளின் கூரைகள் எங்கே போயினவென்றே தெரியவில்லை. மனிதர்களால் நிற்கவே முடியவில்லை. மாடுகளும் கன்றுகளும் பயத்தால் அலறின. பிடிமானம்‌ இல்லாமல்‌ நின்றிருந்த அனைவரும் வீசி அடிக்கப்பட்டனர். தான்தான்  அவனது இலக்கு என்பதால் கண்ணன் தன்னை லகிமா என்ற சித்தியின் மூலம் எடையில்லாமல் சருகுபோல் ஆக்கிக்கொண்டான். ஒரு பெரிய சுழல்வீச்சில் சுலபமாய்க் கண்ணனைத் தூக்கிக்கொண்டு வெகு வேகமாய்ப் பறந்துவிட்டான் த்ருணாவர்த்தன். கோகுலத்திற்கு வெளியே வந்ததும், மிக உயரத்திற்கு குழந்தையைக் கொண்டுபோனான். அங்கிருந்து குழந்தையைக் கீழே போட்டால் எலும்பு கூட‌ மிஞ்சாது. உயரச் சென்றதும் த்ருணாவர்த்தனின் கழுத்தைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக்கொண்ட கண்ணன் தன் வேலையைத் துவங்கினான். முன்னே பயன்படுத்திய கரிமா என்ற சித்த

தேனொழுகும் பாதம் கண்ணனைக் கொண்டாடுவதற்காகவே பிறவி எடுத்து வந்தவர்கள் கோகுலவாசிகள்.  இருபத்து நான்கு மணி நேரமும்  கோகுலத்தின் ஏதோ ஒரு மூலையிலிருந்தாவது கண்ணனின் புகழ் கேட்டுக்கொண்டேயிருக்கும். இதே நிலையை இன்றும் ப்ருந்தாவனம், திருமலை, பண்டரிபுரம், ஸ்ரீரங்கம், பூரி, குருவாயூர்,  த்வாரகா போன்ற சில திவ்ய க்ஷேத்திரங்களில் காண முடிகிறது.  ஒருநாள் யசோதை கண்ணனை மடியில் வைத்துக்கொண்டு தோட்டத்துத் திண்ணையில் அமர்ந்திருந்தாள். இரண்டு மூன்று கன்றுக்குட்டிகள் அவளைச் சுற்றி நின்று கண்ணனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. அவற்றில் ஒன்று குட்டிக் கண்ணனின் பட்டுப் பாதத்தை அவ்வப்போது நக்கியது. கண்ணனும் தாயின் மடியிலிருந்து எட்டி எட்டி கன்றுகளின் மூக்கைத் தொட முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தான். கன்று பாதத்தை நக்கும் போதெல்லாம், காலில் குறுகுறுப்பு ஏற்பட்டு கலீர் கலீரென்று சிரித்தான். அவனது சிரிப்பில் மயங்காதார் எவர்? கண்ணனின் பாதத்தை எதற்காக கன்று மீண்டும்‌மீண்டும் நக்குகிறது? அப்படி என்ன சுவை கண்டது? கங்கை தோன்றிய பாதத்தில் அப்படியென்ன சுவை?  மஹாலக்ஷ்மி பிடித்துவிடும் பாதத்தில் அப்படியென்ன சுவை? எப்போது

சக்ரபாணி உதைத்த சக்கரம் வண்டிக்கடியில் இருந்த தூளியில் சுகமாய்க் கண்ணன் உறங்க, வண்டிச் சக்கரத்தில் ஒளிந்துகொண்டிருந்த அசுரன் மெதுவாக நகர்ந்தான். வண்டியின் ஒரு சக்கரம் மட்டும் வேகமாய் நகர்ந்தால் மாடுகள் பூட்டப்படாத வண்டி குடை சாய்ந்து விழும். அடியில் உறங்கும் குழந்தையின் மீது வண்டியை விழச் செய்வது அவன் திட்டம்.  சகடாசுரன் நகர முயற்சி செய்யும்போது, உறங்கிக்கொண்டிருந்த குழந்தை லேசாக காலை நீட்டி சகடத்தை உதைத்தான். ஒரு மாதமே நிரம்பிய பிஞ்சுக் குழந்தையின் விரல் பட்டு, சகடத்தின் அச்சு சட சடவென்ற சத்தத்தோடு  முறிய, சகடாசுரனின் முதுகும் முறிந்தது. பாதத்தின் அளவு சிறியதானாலும் பலம் பெரியதாயிற்றே. உலகளந்த பாதத்தின் விரல் போதாதா சக்கரம் முறிவதற்கு?  அலறிக்கொண்டு பிரிந்த அசுரனது உயிர் கண்ணனின் பிஞ்சுப் பாதத்திலேயே தஞ்சமடைந்தது. வண்டியின் அச்சு முறிந்ததும், பாதி சக்கரத்தில் வண்டி சாய்ந்து நிற்க, வண்டி முறிந்த சத்தத்தில் அசுரனின் அலறல் ஒருவருக்கும் கேட்கவில்லை. சத்தம் கேட்டு நிமிர்ந்து பார்த்த யசோதை குழந்தைக்கு வந்த ஆபத்தைப் பார்த்து அலறினாள். ஓடி வந்து குழந்தையைத் தூக்கினாள். அருகிலிருந்