ஹரிப்ரியா

எல்லா கோபிகளும் உத்தவனைச் சூழ்ந்து கொண்டனர். கண்ணனிடமிருந்து செய்தி கொண்டுவந்திருப்பார் இவர் என்ற எண்ணமே அவர்களுக்கு வெட்கத்தைக் கொடுத்தது. அவரிடம் கண்ணன் எப்படி இருக்கிறான் என்று வாயை விட்டுக் கேட்கவும் முடியவில்லை. மெதுவாக ஒருத்தி ஆரம்பித்தாள். கண்ணன் உங்களை அனுப்பினானா? உங்களைப் பார்த்தா கண்ணனின் பக்தர் மாதிரி இருக்கு. அம்மா அப்பாகிட்ட சொல்லசொல்லி விஷயம் சொல்லியனுப்பினானோ? அதைத் தவிர வேறென்ன இருக்கப்போகுது? கோகுலத்தில் அவனுக்கு வேறெதுவும் பிடிப்பு இருக்கறதா தெரியல. வண்டு பூவோட உறவாடற மாதிரி ஒரு சிநேகம். சொல்ல சொல்ல ஒவ்வொருத்தியாய் அழத் துவங்க உத்தவர் திகைத்தார். நேற்றே கோகுலத்தினுள் வரும்போதே உத்தவன் கவனித்தான். கோபியர்கள் கண்ணனின் லீலைகளை அனுபவித்துப் பாடிக்கொண்டிருந்ததைக் கேட்டிருந்தான். உலக நடைமுறைகளில் ஈடுபாடற்று வாழ்ந்துகொண்டிருந்ததையும் கவனித்தான். இப்போது இன்னொரு கோபி, உத்தவனிடம் நேரடியாகப் பேசாமல், அங்கே தோட்டத்தில் பறந்துகொண்டிருந்த வண்டைப் பார்த்துப் பேசலானாள். ஏ வண்டே ! நீ வஞ்சகனான கண்ணனோடு உறவு கொண்டாடினியா? அவன் வனமாலைல மதுரா நகரப் பெண்களின் குங்குமம் இருக்கும். நீ அதில

தீயவைகள் அனைத்தையும் விலக்கும் ஒலி அதிகாலையில் தயிர் கடையும் ஒலி. கோகுலத்தின் எல்லா மூலைகளிலிருந்தும் அவ்வொலி எதிரொலித்துக் கொண்டிருந்தது. தயிர் கடைந்து முடித்ததும் வாசலில் வந்த ஒரு கோபி வழக்கம்போல் நந்தபவனத்தைப் பார்த்தாள். கண்ணன் தரிசனம் கிடைக்குமா என்று தினமும் சற்றைக்கொருதரம் நந்தபவனத்தின் வாயிலைப் பார்ப்பது கோபியரின் வழக்கமாயிருந்தது. சில நாள்களாக வெறிச்சோடியிருந்த நந்தபவனத்தில் இன்று ஒரு அழகான தங்கரதம் நின்றுகொண்டிருந்தது. அதன் குதிரைகள் அருகில் கட்டப்பட்டிருந்தன. பிரமையா? கண்ணைத் தேய்த்துக்கொண்டு உற்றுப் பார்த்தாள். ரதம் தெரிந்தது. கனவாக இருக்குமோ? கிள்ளிப் பார்த்துக்கொண்டாள். ஆ.. வலித்தது. நிஜமாகவே நந்தபவனத்தின் வாசலில் அரசர்கள் பயன்படுத்தும் தங்கரதம். அன்றைக்கு கண்ணன் கிளம்பிப்போனானே.. அதே ரதமா? சிறிது அருகில் வந்து பார்த்தாள். ஆம். அதே ரதம்தான். கண்ணன் வந்திருக்கிறானோ? இந்த எண்ணம் வந்ததுதான் தாமதம் மற்ற கோபிகளுக்கும் குரல் கொடுத்தாள். அவர்களுக்கு எப்போதும் தான் மட்டும் கண்ணனை அனுபவிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணமே இல்லை. கூடியிருந்து குளிர்வதைத்தான் கோபிகள் விரும்புவர். கண்ண

கண்ணனின் நினைவுகளை நந்தன் சொல்ல சொல்ல, உத்தவர் பெரிதும் மகிழ்ந்தார். சாதாரண மகவைப் பிரிவதென்றாலே கஷ்டம். இறைவனே மகவாய் வந்து பிரிந்தால்? உத்தவர் பேசலானார். உங்க ரெண்டுபேரையும் பூஜை பண்ணினாலும் தகும். எல்லாரும் பகாவான்னு சொல்ற நாராயணனை நீங்க மகன்னு பாக்கறீங்க. பலராமனும், கிருஷ்ணனும் இந்த பிரபஞ்சத்தோட காரணபூதம். இயற்கையே இவங்க கட்டுப்பாட்டில்தான் இருக்கு. ஒரு கணத்துக்கு நீங்க பாசத்தை விட்டு, மனசு சுத்தமா கண்ணன் பகவான், ஸர்வவியாபிங்கறதை உணர்ந்து தியானம் செய்தா, முக்தி சுலபமா கிடைச்சுடும். கண்ணன் சீக்கிரமா இங்க வருவார். நீங்க பாக்யசாலி, விறகுக்குள்ள ஒளிஞ்சிருக்கற நெருப்பு மாதிரி அவர் உங்க எல்லார் மனசிலயும் இருக்கார். அவருக்கு இது தன்னோடது, இது மத்தவங்களோடது அப்படிங்கற நினைப்பே கிடையாது. எதுமேலயும் பற்று கிடையாது. எந்த ஒரு காரியமும் கண்ணனை பாதிக்காது. உயர்ந்தவன் தாழ்ந்தவன் ங்கற பேதமும் இல்ல. அதனால்தான், மீன், பன்றி மாதிரி ரூபங்களாகவும், தேவர், மனுஷ்யர் மாதிரி ரூபமாவும் அவரே அவதாரம் பண்றார். நாம வேகமா சுத்தினா, உலகமே சுத்தற மாதிரி இருக்கும்ல? அதுபோல மனசு வேலை செய்யும்போது நான் அப்படிங்கற அஹ

  உத்தவன் எவ்வளவு நேரம் அப்படியே நின்றானோ, கிளம்பி மெதுவாக ரதத்திலேறி நந்தபவனம் சென்றான். ரதத்தைக் கண்டதும் வாசலுக்கு ஓடோடி வந்த நந்தன், கண்ணனே வந்ததாக நினைத்து மிகவும் மகிழ்ந்து கட்டியணைத்து அன்புடன் வரவேற்றார். பார்த்து பார்த்து உபசாரம் செய்து, சிறந்த உணவளித்தார். கண்ணன் தினமும் விரும்பி உண்ணும் வெண்ணெய் என்று ஒரு உருண்டை கொடுக்க, உத்தவனோ பானையோடு கேட்டு வாங்கி கண்ணனைப் போலவே நக்கி நக்கி சாப்பிட்டான். ஆனால், கண்ணனைப் போல உத்தரீயத்திலோ, யசோதா அல்லது நந்தனின் உடையிலோ கையைத் துடைக்காமல், போய் கையலம்பிக்கொண்டு வந்தான். உண்டபின் நிலாமுற்றத்தில் வந்து சுகமாக அமர்ந்தனர் இருவரும். நந்தன் மெதுவாகப் பேசத் துவங்கினார். நீங்க பெரிய பாக்யசாலி. கண்ணனோட இருக்கீங்க. என் நண்பர் வசுதேவர் நல்லாயிருக்காரா? கம்சன் இறந்துட்டாரு. அந்த துக்கத்தை மறந்து அவரோட மகன்களும் சொந்தக்காரங்களும் நல்லா இருக்காங்களா? நல்லவங்களையெல்லாம் பாடாப் படுத்தி, ஊரை விட்டு விரட்டி, பெரிய பாவத்தையெல்லாம் பண்ணிட்டு அந்த வினையாலேயே அழிஞ்சுபோனாரு. கண்ணன் என்னை நினைக்கிறானா? யசோதாவைப் பற்றி பேசுவானா? மத்த நண்பர்களோட விளையாடின ஆட்

  கனவில் வந்த முகம்‌ மறந்துபோயிருந்தாலும், விழிக்கும்போது எழும் புன்னகைக்குக் காரணம் கனவில் கேட்ட உன் குழலிசைதான். சொல்லத் தெரியாமல் கனக்கும் மனம் சட்டென்று ஒரு கணத்தில் லேசாவதின் காரணம் உன் மனத்தில் ஒரு கணம் எழுந்த என் நினைவுதான். அலையலையாய் எழும் எண்ணக் குவியல்களின் நடுவில் சட்டென்று மனம் சிந்தனையற்று நிற்பதன் காரணம் உன் மயிலிறகசைவுதான். இதுவரை பார்க்கவில்லையென்றாலும் மறைபொருளாய் என் பக்கலில் எப்போதும் இருப்பது நீ நீ நீயேதான்.

ஒருநாள் கண்ணன் தனியாக உப்பரிகையில் உலவிக் கொண்டிருந்தான். தூரத்தில் யமுனை ஓடிக்கொண்டிருந்தாள். அந்த நீரோட்டத்தோடு அவன் மனமும் சென்றுகொண்டிருந்தது. அவனுக்கு யமுனையில் ஆடிய லீலைகள் அனைத்தும் நினைவில் வந்தன. ஒவ்வொரு கோபி, கோபியரின் முகமாக நினைவு வர, ராதையின் நினைவு வந்ததும்  கண்கள் கலங்கின.  சற்றுத் தொலைவில் நின்று பார்த்துக்கொண்டே  இருந்த உத்தவனுக்கு பகீரென்றது. வந்த நாளிலிருந்து கண்ணனை இப்படிப் பார்த்ததே இல்லையே. ஆனந்த மயமான பகவானின் கண்கள் கலங்குமா? ஆனந்தக் கண்ணீர் போல் இல்லையே. முகம் வாடியிருக்கிறதே. பகவானுக்கு சோகமா? அவர் ஏற்படுத்திய மாயையில் அவரே விழுந்துவிட்டாரா? என்னவாக இருக்கும்? உத்தவனால் கண்ணன் சோகமாக இருப்பதை ஏற்கவே முடியவில்லை.  மெதுவாக அருகில் சென்றான்.  உத்தவனைக் கண்டதும் கண்ணன் அவனது கரங்களைப் பிடித்துக் கொண்டான். உத்தவா! நீ என் பிரிய நண்பன். உண்மையில் நீ வேற நான் வேறங்கறதே இல்லை. எனக்காக ஒரு உதவி செய்வியா? கட்டளையிடுங்கள் ஸ்வாமி! நீ கோகுலம் போவியா? என்னை வளர்த்த அம்மா அப்பா உன்னைப் பாத்தா என்னைப் பார்த்த மாதிரி சந்தோஷப்படுவாங்க. அங்க என் நண்பர்கள் எல்லாரும் இருக்காங்க. அவ

மதுராவிற்குத் திரும்பிய கண்ணனுக்கு ஒரு அருமையான நண்பர் கிடைத்தார். அவர் பெயர் உத்தவர். விருஷ்ணி வம்சத்தவர். மந்திரியாக இருந்தவர். கண்ணனைப் பற்றி ஏராளமாகக் கேள்விப்பட்டு அவன் பகவான் என்பதை உணர்ந்திருந்தார். கண்ணனிடம் மிகவும் பயபக்தியுடன் பழகுவார். யாராவது மெத்தப் படித்திருந்தால், நீ என்ன பெரிய பிரஹஸ்பதியோ என்று கேட்போமல்லவா? உத்தவர் இங்குள்ள பாடசாலைகளில் மிகவும் உயர்வாகக் கல்வி கற்று, பின்னர் தவம் செய்து குரு பகவானான பிரஹஸ்பதியின் உலகிற்கே சென்று நேரடியாக அவரிடம் கல்வி பயின்றவர். தவ சீலர். கண்ணன் அன்பின் அடிமையாவான். அவனுக்கு உத்தவர் அவனிடம் மரியாதையாகப் பழகுவது சிரிப்பை வரவழைத்தது. மேலும் ப்ருந்தாவனத்தில் எப்போதும் ஒரு பெரிய நண்பர்  பட்டாளத்துடன் சுற்றிக் கொண்டிருந்தவனுக்கு, மதுராவில் பழகுவதற்கு ஏற்றவர் எவருமில்லை.  சிறந்த பக்தரான உத்தவரைத் தன் அன்பினால் ஆட்கொள்ளத் தீர்மானித்தான் கண்ணன். உத்தவரோ, கண்ணன் அழைத்தால் நுனிக்காலால் ஓடோடி வருவதும், வாய் பொத்திக்கொண்டு குனிந்து பேசுவதும், கண்ணனிடம் பேசிவிட்டுச் செல்லும்போது, பின்புறம் காட்டாமல் நடப்பதும், மிக மிக மரியாதையுடன் கண்ணனுக்கு உபசாரங

இறந்துவிட்டான் என்று நினைத்த மகன் மீண்டு உயிரோடு வந்தால் எப்படி இருக்கும்? குருவும் குருமாதாவும் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை.  எப்பாடு பட்டாவது குருவின் ப்ரீதிக்கு ஒருவன் ஆளாகிவிட்டால் போதும். பிறகு, அவன் வாழ்நாளில் எதற்கும் கலங்கவேண்டியதே இல்லை. க்ருஷ்ணம் வந்தே ஜகத்குரும் என்னும்படி, கண்ணன் இவ்விஷயத்திலும் தானே குருவாக இருந்து, குருவின் ப்ரீதிக்கு ஆளாவதெப்படி என்று நமக்குக் காட்டுகிறான்.  இறைவனே ஆனாலும், அவதாரம் என்று வந்துவிட்டபடியால், குருவின் ஆசீர்வாதத்தோடு வாழ்வைத் துவங்க நினைக்கிறான். பெற்ற மகனை விட்டு, கண்ணனையும் பலராமனையும் கட்டிக்கொண்டு உச்சி மோந்தார்கள் இருவரும். அதுவும் தொலைந்துபோன அன்றிலிருந்து எவ்வளவு வளர்ச்சி இருக்குமோ, அந்த அளவு வளர்ச்சியுடன், எல்லா அறிவையும் புகட்டிக் கொண்டுவந்து ஒப்படைத்திருக்கிறான்.  தன் பாடசாலையில் படித்திருந்தாலும் தன் மகனே ஆனாலும், அவனுக்கு இவ்வளவு ஞானத்தைத் தன்னால் வழங்கியிருக்கமுடியாது. கண்ணன் தன் அருள் பார்வையாலேயே தன் புதல்வனை ஞானியாகவும், நல்லொழுக்கம் மிக்கவனாகவும், அனைத்து கல்விகளையும் தேர்ந்தவனாகவும் ஆக்கி  ஒப்படைத்திருந்தான். பேச்சற்று

குரு புத்ரனைத் தேடி, அவன் கடைசியாக இருந்த இடமான பிரபாஸ க்ஷேத்ரத்திற்கு ரதத்தில் ஏறி வந்தனர் கண்ணனும் பலராமனும். கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை கடல் நீர். யாரை விசாரிப்பதென்று புரியவில்லை. பன்னிரண்டு வருடங்கள் முன்பு மறைந்தவனை இப்போது யாரிடம் விசாரிக்க முடியும்? ஸமுத்ரமே சாட்சி. எனவே, இருவரும் ஒரு முடிவுக்கு வந்தவர்களாக இருவரும் கடற்கரையிலேயே அமர்ந்தனர். ஸமுத்ர ராஜனை நோக்கி தியானம் செய்யத் துவங்கினர். அவர்கள் அமர்ந்த மறு நிமிடமே ஸமுத்ரராஜனுக்கு உடல் வியர்த்து விட்டது. சென்ற அவதாரத்தில் மூன்று நாள்கள் காத்திருக்க வைத்ததும், அதற்கு பகவான் கோபப்பட்டதும் நினைவு வந்தது போலும். கண்ணனை பகவான் என்றுணர்ந்தபடியால்,அவன் தியானம் செய்ய அமர்ந்த அடுத்த நிமிடமே, ஸமுத்ரராஜன் சகல மரியாதைகளுடனும் ஓடி வந்தான். கண்ணனையும் பலராமனையும் வணங்கினான். கண்ணன், அவரைப் பார்த்து,  இவ்விடத்தில் பன்னிரண்டு வருடங்களுக்கு முன்  உங்கள் அலைகளால் விழுங்கப்பட்ட எங்களது குருபுத்ரனைத் திருப்பிக் கொடுங்கள் என்றான். ஸமுத்ரராஜனோ, தேவாதிதேவனே! நான் அவனைக் கடத்தவில்லை. இங்கே ஆழ்கடலினுள் சங்கு வடிவத்தில் ஒரு அசுரன் இருக்கிறான். அவன் பெயர்

சாந்தீபனி மஹரிஷியின் மனைவி குரு தக்ஷிணையாக  பன்னிரண்டு வருடங்களுக்கு முன் இறந்த தங்களது மகனை மீட்டு வரும்படி, கண்ணனிடம் கேட்டாள். கண்ணனும், பலராமனும் சரியென்று கூறி,  உடனேயே புறப்பட்டுச் சென்றனர். சாந்தீபனிக்கு ஆச்சர்யம் தாங்கவில்லை. இவளைச் சாதாரணப் பெண்மணி என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்தேனே. விதியை மீறி,  இறந்த மகனை மீட்டு வரும்படிக் கேட்டுவிட்டாளே. அதற்கும் இந்தக் கண்ணன் ஒப்புக்கொண்டானே.  மனைவியை அழைத்தார். நான் உன்னை என்னமோ என்று நினைத்தேன். இப்படிக் கேட்டுவிட்டாயே.. எப்படி? இறந்துபோனவனைத் திருப்பும்படி கேட்பார்களா? விதியை மீறிய செயல் அல்லவா? ஏன்? கேட்டால் என்ன? கண்ணன் இறைவனாயிற்றே! அவனால் முடியாதது உண்டா? கண்ணன் இறைவன்தான். அவனால் முடியும்தான். ஆனால், அது உனக்கெப்படித் தெரியும்? ஏன்? நீங்களே பல‌முறை சொல்லியிருக்கிறீர்களே. ஆமாம். சொல்லியிருக்கிறேன். ஆனால், அனுபவம் இல்லாமல் எப்படி கண்முன்னால் நடமாடும் குழந்தையை இறைவன் என்று நம்பினாய்? நீங்கள் என்ன இருந்தாலும் ஆணல்லவா? ஞானியும் கூட. மகன் இறந்த சோகத்தை எளிதில் கடந்துவிடுகிறீர்கள். என்னால் எப்படி முடியும்? வீட்டில் எந்தப் பொருளைப் பார்த்தால

சாந்தீபனி மஹரிஷியிடம் குருகுலக் கல்வி பயின்ற கண்ணனும் பலராமனும், வெகு விரைவிலேயே உபநிஷதங்கள், வேதங்கள், தனுர்வேதம், சாஸ்திரங்கள், நீதிகள், கலைகள் அனைத்தையும் கற்றனர். 64 நாள்களில் அவர்களது கல்வி முழுவதுமாய் முடிந்ததும், குரு அவர்களை அழைத்து, கல்வி முடிந்துவிட்டதென்றார். இருவரும் குருவை வணங்கி,  தங்கள் கருணையால் எங்களுக்கு இவ்வளவு சீக்கிரம் கல்வி முடிந்துவிட்டது. குருதக்ஷிணையாக தாங்கள் விரும்புவதை சமர்ப்பிக்கிறோம் என்றனர். சாந்தீபனி அவர்களைக் கண்டதும் கண்ணீர் மல்கினார். ஞானியான அவருக்கு, கண்ணனின் ஸ்வரூபம் நன்றாகத் தெரியும். சீக்கிரமாகக் கல்வி முடிந்ததில் ஒரு பெருமை இருந்தபோதிலும், இந்தக் குழந்தைகளைப் பிரிய வேண்டுமே என்று கலங்கினார். கண்ணனுக்கு அவதார காரியங்கள் காத்திருப்பதை எண்ணி, தன்னை அடக்கிக்கொண்டு கூறலானார். கண்ணா! நீங்கள் இருவரும் அனைத்தும் அறிந்தவர்கள். தங்களுக்கு இந்த அவதாரத்தில் குருகுலவாசம் வேண்டும் என்பதற்காக என் ஆசிரமத்தைத் தேர்ந்தெடுத்திருக்கிறீர்கள். எனக்கு இந்த பாக்யமே போதும். வேறொன்றும் வேண்டாம். என்றார். கண்ணனோ,  குருநாதா! தங்களுக்கு ஏதாவது சேவையாக தக்ஷிணை கொடுக்கவேண்டும

கண்ணனுக்கும் பலராமனுக்கும் உபநயனம் வெகு விமரிசையாக நடைபெற்றது. ஏற்கனவே தன்னொளி பெற்றுத் திகழும் இருவரும், இப்போது சூரியனுக்குக் கைகால்கள் முளைத்ததைப் போல் விளங்கினர். அகில கலாதி குரு: என்னும்படியாக, கண்ணன், குழந்தைப் பருவத்திலேயே ஒரு இடத்தில் மறைந்து இன்னொரு இடத்தில் தோன்றுதல், உருவத்தைப் பெரியவனாக்குதல், சின்னஞ்சிறு உருவம் கொள்ளுதல், ஒரே நேரத்தில் பல இடங்களில் காட்சி கொடுத்தல், தன்னை கனமாகவும் இலகுவாகவும் ஆக்கிக்கொள்ளுதல், போன்ற  அஷ்டமா சித்திகளை வெளிப்படுத்தினான். மிகச்சிறந்த இசைக்கலைஞன், எதைப் பார்க்கிறானோ, அதை அப்படியே செய்யக்கூடியவன், மிக அழகாக நாட்டியமாடக்கூடியவன். தன்னைச் சுற்றியுள்ளவர்களை எப்போதும் உற்சாகமாக வைத்திருப்பவன், இப்படியாக அனைத்து கலைகளையும் மிக நன்றாக  அறிந்திருந்தான். இருப்பினும் உலக வழக்கை ஒட்டி, அவனை குருகுலம் அனுப்பி பாடங்களைப் பயிற்றுவிக்க விரும்பினார் வசுதேவர். கர்காச்சார்யர் பகவான் கண்ணனுக்கு குருவாக இருக்கத் தகுந்தவர் ஸ்ரீ சாந்தீபனி என்று அறிந்து அவரது பாடசாலைக்குக் குழந்தைகளை அனுப்பும்படி வசுதேவரிடம் கூறினார். சாந்தீபனியின் ஆச்ரமம் அவந்தி நாட்டில், இருந்தது

நந்தன் கோகுலம் திரும்பும் சமயம் வசுதேவரைக் காணச் சென்றார். தன் குழந்தைகளையும், மனைவியான ரோஹிணியையும்  எதிரிகளிடமிருந்து பாதுகாத்து, 14 வருடங்கள்  பத்திரமாக வளர்த்து, அன்பைப் பொழிந்து பார்த்துக்கொண்டு, மீண்டும் தன்னிடமே ஒப்படைத்த  நந்தனுக்கு வசுதேவரால் என்ன கைம்மாறு செய்து விட முடியும்?  தாய்வீட்டைவிடவும் ஒரு படி மேலாக, சகோதரி போல் மனைவியைக் காப்பாற்றி அவளுக்குப் பேறு காலம் பார்த்து, யார் செய்வார்கள் இவ்வளவும்? தன் நண்பரான நந்தனை ஆரத் தழுவிக்கொண்டார் வசுதேவர். அவருக்கும் யசோதைக்கும் நிறைய ஆடைகளையும் அணிகலன்களையும், பாத்திரங்களையும் பரிசளித்தார். உடன் வந்த கோபர்களுக்கும் நிறைய பரிசுப்பொருள்களை வழங்கினார். சமயம் கிடைக்கும்போதெல்லாம்  மதுராவிற்கு வரவேண்டும் என்று நந்தனை அன்போடு வேண்டிக்கொண்டு பிரியாவிடை கொடுத்தார். கண்களில் கண்ணீரோடு குழந்தைகளைத் திரும்பி திரும்பிப் பார்த்துக்கொண்டே நந்தன் கிளம்பினார்.  வசுதேவர், கண்ணன் பிறந்தபோது நிறைய  பசுக்களை தானம் செய்வதாக சங்கல்பம் செய்து கொண்டிருந்தார். பின்னர் கம்சன் அவரைச் சிறையிலிருந்து விடுவித்தபோது தான் சங்கல்பம் செய்துகொண்ட கோதானங்களைச் செய்ய

உக்ரசேனரை சிறையினின்று விடுவித்த கண்ணன், தான் பட்டம் சூட்டிக்கொள்ளவில்லை. பலராமனுக்கும் இல்லை. மீண்டும் உக்ரசேனரையே அரியணையில் அமர்த்தினான். தான் ஜெயித்த ராஜ்யத்திற்கு தான் அரசனாகாமல், அவர்க்கே விட்டுக் கொடுப்பது சாதாரணச் செயலா?  கண்ணன் எப்போதுமே மக்கள் சேவகன். மக்களோடு இணைந்து பழகுவதை விரும்பக்கூடியவன். யது வம்சத்தில் வந்தவர்க்கு அரச பதவி இல்லை என்ற யயாதியின் சாபம் உண்டு. அதனால் பதவி ஏற்கவில்லை என்று காரணம் சொல்லப்பட்டாலும், காலகாலனான பகவானை சாபங்கள் என்ன செய்துவிட முடியும்?  இருப்பினும் விதிகளைத் தனக்காக வளைப்பதில் விருப்பமற்றவன் கண்ணன். பக்தனுக்காக விதி, காலம் அனைத்தையும் மாற்றத் துணிபவன், தன் சொந்த விஷயம் என்று வரும்போது விதிப்படியே நடக்கிறான். உக்ரசேனரைப் பார்த்துச் சொன்னான். மஹாராஜா! நாங்களும் உங்கள் குடிமக்கள்தான். எமக்கும் கட்டளையிடுங்கள். நான் தங்களது சேவகனாகத் தங்கள் அருகில் இருந்தால், ஈரேழு லோகத்து அரசர்களும் தங்களை வணங்கிக் கப்பம் கட்டுவார்கள். என்றான். உக்ரசேனர், கண்ணனை ஆலிங்கனம் செய்துகொண்டார். கம்சனது கொடுமைகளைத் தாங்க இயலாமல் ஊரை விட்டுப் போய் ஒளிந்து வாழ்ந்திருந்த யாதவ

பிறந்தவுடன் தாய் தந்தையரை விட்டுப் பிரியக் காரணமானவனை, அந்தணர்களையும், ஸாதுக்களையும்  பலவாறு துன்புறுத்தி நாடு கடத்தியவனை, தன்னைக் கொல்லப் பல முயற்சிகள் எடுத்து, அனைத்திலும் தோல்வியுற்றவனை, கணநேரம் கூட விடாமல் பயத்தினால் இடையறாது தன்னை நினைத்துக்கொண்டே இருந்தவனை,  கம்சனை, கண்ணன் கொன்றுவிட்டான்.  அவனது மனைவியர் வந்து அழுது புலம்பியதும், அவர்களைச் சமாதானம் செய்துவிட்டு, கம்சன் மற்றும் அவனது சகோதரர்களின் இறுதிக் காரியங்களுக்கு ஏற்பாடு செய்துவிட்டு, செய்துவிட்டு? அதன் பின்னர்.. ஓடினார்கள் கண்ணனும் பலராமனும்.  எங்கே?  வேறெங்கே?  பெற்றோரை நோக்கித்தான். பசுவைப் பிரிந்த கன்று, தூரத்தில் தாய்ப்பசுவைக் கண்டதும் ஓடுவதைப் போல, துள்ளிக்கொண்டு ஓடினர். கருங்கல்லினாலான சிறைச்சாலை. அடுக்கடுக்காய்ப் பல நிலைக் காவல்கள். அவற்றைத் தாண்டி பலத்த காவல் போடப்பட்டிருந்த சிறைச் சாலையில் கடைசி உள்ளறை.  அனைத்தையும் கடந்து ஓடினர். இங்கேயா அம்மா அப்பா இருக்காங்க? கண்ணனின் மனம் கசிந்தது. பலராமனுக்கும் அழுகை வந்தது. கம்சன் இறந்தான் என்ற செய்தி அப்போதுதான் சிறையை எட்டியிருந்தது போலும். அனைவரும் திகைப்பாய்ப் பார்த்துக்

மல்லர்கள் கொல்லப்பட்டதும், சபையோர் நன்று நன்று என்று உரக்கச் சொல்லிப் பாராட்டினர். குழந்தைகள் ஆடுவதை கையைத் தட்டி ரசிக்கத் துவங்கினர். இவை அனைத்தையும் பார்த்த கம்சனுக்கு பயத்தில் பைத்தியமே பிடித்துவிட்டது. சண்டை போட வந்த மற்ற மல்லர்கள் உயிருக்கு பயந்து ஓடியதைப் பார்த்து அவன் அதிர்ச்சியுற்றான்.  முரசையும், பேரி முழக்கத்தையும் நிறுத்தச் சொன்னான்.  சிறுவர் வேஷத்தில் இருக்கும் இந்தக் கொடியவர்களை நகரை விட்டு வெளியேற்றுங்கள். கோபர்களின் அனைத்து செல்வத்தையும் பறிமுதல் செய்யுங்கள். நந்தகோபனைக் கைது செய்யுங்கள். தீய எண்ணம் கொண்ட வசுதேவனையும், தேவகியையும், அவர்களுக்குத் துணை நிற்கும் என் தந்தை உக்ரசேனனையும் கொல்லுங்கள்.  என்று வாய்க்கு வந்தபடியெல்லாம் உளறி கட்டளைகளைப் பிறப்பித்தான். அவனது கட்டளைகளுக்கு எப்படி வினையாற்றுவது என்று தெரியாமல் வீரர்கள் திகைத்தனர். இவ்வாறு அவன் பிதற்றிக்கொண்டிருந்தபோதே, கண்ணன் மிகுந்த சினத்துடன் கம்சன் இருந்த மஞ்சத்தில் தாவி ஏறினான். அவனைக் கண்டதும் கம்சன் எழுந்து தன் கத்தியையும் கேடயத்தையும் எடுத்துக் கொண்டான்.  கண்ணனை நோக்கிச் சுழன்று வந்து தாக்க முற்பட்டான்.  அக்னி

கண்ணனும், பலராமனும் மற்போருக்குத் தயாரானபோது, கூட்டம் 'ஹா' வென்று அதிர்ந்தது.  சின்னப் பசங்க. தாங்களே முடியாதுன்னாலும் விடமாட்டேங்கறாங்களே என்று தாய்மார்கள் புலம்பினர்.  ஆனால், கண்ணனின் மலர்ந்த முகமும், அதில் ஒளிரும் நம்பிக்கையும், அவர்களுக்கு தைரியமளித்தது. கண்ணன் சாணூரனையும், பலராமன் முஷ்டிகனையும் எதிர்கொண்டனர்.  கைகால்களைத் தட்டி, ஒருவரை ஒருவர் கட்டி வலிமையாகத் தன் பக்கம் இழுத்தனர். முஷ்டி, தலை, மார்பு ஆகியவற்றால் மோதிக்கொண்டனர். தரதரவென்று இழுத்துச் சென்று தூக்கி எறிவதும், ஒருவரை ஒருவர் கட்டிக் கீழே தள்ளுவதும், மோதுவதுபோல்  வேகமாக ஓடிவந்து விலகுவதுமாக மிக ஆக்ரோஷமாக சண்டை நடைபெற்றது. கீழே விழுந்தவர்களைத் தூக்கி எறிந்தும், தலைக்கு மேல் தூக்கியும் அச்சமூட்டினர். கம்சராஜா செய்யறது பெரிய தப்பு.  இந்த மல்லர்கள் எங்க? தளிர் மாதிரி உடம்பு இருக்கற குட்டிப் பசங்க எங்க? இந்தா மஹாபாவம் அவங்களைச் சும்மா விடப்போறதில்ல. போயும் போயும் நாம இதையா பாக்கணும்? கண்ணனைப் பார். வியர்வைகூட அழகா இருக்கு. கண்ணெல்லாம் சிவந்துபோச்சு. மஹாலக்ஷ்மி குடியிருக்கற மார்பை அந்த மல்லன் எப்படி பிடிச்சு தள்றான் பா