ஹரிப்ரியா

அசுரர்களை யெல்லாம் ஒரே அடியில் மரணிக்க வைத்து, அவர்களுக்கு ஸாயுஜ்யம், சாரூப்யம் போன்ற முக்தியைக் கொடுக்கும் கண்ணன், முசுகுந்தரைப் பார்த்து, தவம் செய்து பாவங்களைப் போக்கிக்கொண்டு அடுத்த பிறவியில் அந்தணனாகப் பிறந்து என்னையே தியானம் செய்து முக்தி அடையலாம் என்று கூறிவிட்டான். என்ன ஒரு பாரபட்சம் என்று தோன்றுகிறதல்லவா? உண்மையில் தனக்காக ஏங்கும் பக்தனுக்காக பகவானும் ஏங்குகிறான். அத்தகைய பக்தன் கிடைத்துவிட்டால் அவர்களுக்கு மீண்டும் மீண்டும் பிறவியைக் கொடுத்து அவர்கள் பக்தி பண்ணும் அழகை ரசிக்கிறான். அவர்களை வைத்து பக்தி செய்வது எப்படி என்று உலகோர்க்கு போதிக்கிறான். அசுரனுக்குப் பிறவி கொடுத்தால் அவனுக்கு பக்தி செய்யும் மனப்பக்குவம் எத்தனை பிறவிகள் கழித்து வருமோ? அதுவரை அந்த ஜீவனுக்காகக் காத்திருக்க வேண்டும். அம்மா மாடியில் துணி உலர்த்திக்கொண்டிருந்தாள். பள்ளியிலிருந்து வீடு திரும்பிய குழந்தை அம்மாவைத் தேடினால், மேலே இருக்கிறேன் வா என்று பதில் கொடுக்கிறாள். கீழே தொட்டிலில் உறங்கும் குழந்தை அழுதால் தானே ஓடி வருகிறாள். இரண்டுமே அவள் குழந்தைகள்தானே. அவளுக்கு பாரபட்சமா? ஒரு குழந்தைக்கு இறங்கி வருவதும

எதைக் கேட்டாலும் தருவேன். வேண்டும் வரத்தைக் கேள் என்று பகவான் கண்ணன் கூறியபோதும் முசுகுந்தர் என்ன கேட்டார் தெரியுமா? பகவானே! நான் இவ்வுலகில் ஒரு சாதாரண அரசனாயிருந்தேன். நான் எனது என்று மமதை பிடித்தலைந்தேன். இவ்வுடலையே நான் என்று நினைத்து, மண், மனைவி, மக்கள் என்று ஈர்ப்பு கொண்டு அவற்றி‌ன் நினைவிலேயே காலத்தைக் கழித்தேன். தேர்களும், காலாட்படைகளும், யானைகளும், குதிரைகளும் புடை சூழ உலகைச் சுற்றி வந்தேன். செய்யத் தகுந்தது, தகாதது என்று பேதம் பாராமல் சுயநிலை மறந்து சிற்றின்பத்தில் காலம் கழித்தேன். இவ்வாறு உழல்பவனைக் காலரூபியான தாங்கள் பாம்பு எலியைப் பிடிப்பதுபோல் பிடிக்கிறீர்கள். தங்களைப்‌ போற்றாதவன் பிறவித் தளையிலிருந்து விடுபட இயலாமல் தனக்குத்தானே பகைவனாகிறான். தங்கள் மீது பற்றுக் கொள்பவனே‌‌ முக்தியடைகிறான். பிறப்பு இறப்புச் சுழலில் சுற்றும் மனிதனுக்கு விடுதலை கிடைக்கும் காலம் வரும்போது நல்லோரின் இணக்கம் கிடைக்கிறது. ஸாதுக்களின் ஸங்கம் கிட்டும் அதே தருணத்தில் தங்களிடம் பக்தி செய்யவேண்டும் என்ற எண்ணம் தோன்றுகிறது. விவேகிகள் அரியணை ஆசையை விட்டு நாட்டைத் துறந்து வானப்ரஸ்தம் சென்று தங்களை திய

காலயவனன் எரிந்து சாம்பலானதும், குகையின் மற்றொரு மூலையில் ஒளிந்திருந்த  கண்ணன் முசுகுந்தரின் எதிரே வந்தான். நீருண்ட மேகம் போல், கறுத்த, தளதளவென்ற திருமேனி. மஞ்சள் பட்டாடை, மார்பில் ஸ்ரீ வத்ஸம், கழுத்தில் கௌஸ்துபம், நான்கு திருக்கரங்கள், வைஜயந்தி மாலை, அழகிய திருமுகம், காதுகளில் ஒளிவீடும் மகர குண்டலங்கள், அழகான முறுவல், கருணை பொங்கி வழியும் பார்வை, வாலிப வயது, தன்னொளி திகழும் உருவம்.  இதைக் கண்டு திகைத்துப்போனார் முசுகுந்தர்.  தாங்கள் யார்? பயங்கரமான இந்தக் காட்டுக்குகைக்கு எப்படி வந்தீர்கள்? தாங்கள் சூரியனா? அக்னி தேவனா? சந்திரனா? பரமேஸ்வரனா? திக்பாலர்களில் ஒருவரா? கந்தர்வனா?  தங்களது தன்னொளி திகழும் திருமேனியால் இக்குகையின் இருள்‌ மட்டுமின்றி என் உள்ள இருளும்‌ விலகுகிறதே. தாங்கள் ஸ்ரீ மன் நாராயணனோ?  தங்களுக்கு விருப்பமிருந்தால் தங்களைப் பற்றிய விவரங்களைச் சொல்லுங்கள். நான் இக்ஷ்வாகு வம்சத்து அரசன். யுவனாச்வரின் மகனான மாந்தாதாவின் மகன். என் பெயர் முசுகுந்தன். வெகுநாள்களாக விழித்திருந்ததால், மிகவும் களைத்துப்போய்,  தொந்தரவில்லாத இடமாகத் தேடி இங்கு வந்து உறங்கினேன். இப்போது யாரோ ஒருவன் என

போர்முனையை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்த கண்ணன், காலயவனன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, திடீரென்று முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டு வேறு பக்கமாக ஓடினான். காலயவனனும் கண்ணனைப் பிடிக்க எண்ணித் தொடர்ந்து ஓடினான். ஒவ்வொரு அடியிலும் காலயவனன் கையில் அகப்படுவது போல் போக்குக் காட்டி காட்டி, அவனை வெகுதொலைவிலிருந்த மலைக்குகைக்கு அழைத்துச் சென்றுவிட்டான்‌ கண்ணன். யதுகுலத்தில் பிறந்த நீ புறமுதுகிட்டு ஓடுவது சரியா என்று திட்டிக்கொண்டே தொடர்ந்து ஓடிவந்தான் காலயவனன். எவ்வளவு ஓடியும் அவனால் கண்ணனைப் பிடிக்க முடியவில்லை. இப்படியெல்லாம்  அகப்படுகிற பொருளா கண்ணன்? கண்ணன் ஓடிச் சென்று ஒரு மலைக் குகையினுள் நுழைந்தான். தொடர்ந்து ஓடிய காலயவனன் சட்டென்று இருள் சூழ்ந்த குகையில் எதையும் நிதானிக்க இயலவில்லை.  இருளில் கண்கள் பழகியதும், அங்கு ஒருவர் படுத்திருப்பதைக் கண்டான். படுத்திருப்பவரைக் கண்ணன் என்று நினைத்த காலயவனன்,  என்னை அலைக்கழித்துவிட்டு‌ இங்கு வந்து உறங்குவதுபோல் பாசாங்கு செய்கிறாயா என்று கேட்டுவிட்டு, அவரைக் காலால் உதைத்தான். உறங்கிக்கொண்டிருந்த அம்மனிதர் கண்களைத் திறந்து காலயவனனைப் பார்த்தார். அவ்வளவுதான்! கால

ஒரு பக்கம் காலயவனன் மூன்று லக்ஷம் ம்லேச்சர்களுடன் போருக்கு வந்து நிற்க, இன்னொரு பக்கம் பதினெட்டாவது முறையாக ஜராஸந்தன் இருபத்து மூன்று அக்ஷௌஹிணி சேனையுடன் மதுராவை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தான். ஒவ்வொரு முறையும் கண்ணன் ஜராஸந்தனைத் தோற்கடித்தபோதும், அடிக்கடி சண்டை வந்துகொண்டே இருந்ததால், மதுரா மக்கள் எப்போதும் ஒருவித பயத்துடனேயே இருந்தனர். ஜராஸந்தன் மதுராவை அடையுமுன் காலயவனனுக்கு முடிவு கட்ட எண்ணினான் கண்ணன். அதற்கு முன்பாக மதுரா மக்களை அப்புறப்படுத்த முடிவு செய்தான். மிகவும் ஆலோசித்தபின், த்வஷ்டாவின் மகனான விஸ்வகர்மாவை அழைத்து, கடலின் நடுவே மிகவும் பாதுகாப்பாக ஒரு நகரை உடனே நிர்மாணிக்கும்படி கட்டளையிட்டான். பகவானால் கட்டளையிடப்பட்ட விஸ்வகர்மா தன் திறமை முழுவதும் வெளிப்படும்படி வாஸ்து முறைப்படி ஒரு நகரத்தை அமைத்தான். தேரோடும் வீதிகள், மற்றும் அகலமான தெருக்கள் கொண்டது அந்நகரம். கற்பக மரங்கள் நிறைந்த தோட்டங்கள், அழகழகான மாளிகைகள், வானளாவும் பொற்சிகரங்கள், வெள்ளியிலும், பித்தளையிலுமான கூடங்கள், ரத்தினங்கள் இழைக்கப்பட்ட தூண்கள், பற்பல தேவாலயங்கள், நகரின் நடுவில் அரசன் உக்ரசேனரின் அரண்மனை, அதைச்

தங்களுக்கு ஒரு சிறிய கீறல் கூட இல்லாமல், பகவான் கிருஷ்ணனும், பலராமனும் எதிரிப் படையை அழித்துவிட்டு நாட்டிற்குள் வந்ததைக் கண்ணுற்ற மதுரா மக்கள் மிகுந்த ஆனந்தம் கொண்டனர். வெற்றியைக் கொண்டாடி மகிழ்ந்தனர். நகரவீதிகள் நீர் தெளிக்கப்பட்டுக் கோலங்களாலும், கொடிகளாலும் அலங்கரிக்கப்பட்டன. வேதகோஷங்கள் எழுந்தன. வீணை, ம்ருதங்கம், சங்கு, துந்துபி, பேரி, டமாரம் ஆகியவை முழங்கப்பெற்றன. மலர்ந்த கண்களால் கண்ணனை நோக்கி, பெண்கள் அக்ஷதை, மலர்கள், தயிர் கலந்த நெற்பொறி ஆகியவற்றை வாரியிறைத்தனர். போர்க்களத்தில் எதிரி வீரர்கள் அணிந்திருந்த நகைகள் அனைத்தையும் கொண்டுவந்து கண்ணன் உக்ரஸேனரிடம் ஸம்ர்ப்பித்தான். கண்ணனால் விடுவிக்கப்பட்ட ஜராஸந்தன், மிகவும் வெட்கமடைந்து தவம் செய்யக் கிளம்பினான். அவனை சிசுபாலன், முதலான அரசர்கள் வழியில் தடுத்தனர். யது வம்ச வீரர்களால் உன்னைப் போன்ற வீரனை வெற்றி கொள்ள இயலுமா? இது ஏதோ அவர்களுக்கான நல்ல காலம். வினைப்பயனால் ஜெயித்து விட்டார்கள். உண்மையில் அவர்கள் உன்னை விட வீரம் படைத்தவர்களா என்ன? நாட்டிற்குப் போ. சிறிது காலம் கழித்து மீண்டும் படை திரட்டி வந்து யாதவர்களை அழித்துவிடலாம் என்றது

கண்ணனின் தேரோட்டி தாருகன். கோட்டையின் வாசலைத் தேர் அடைந்ததும், கண்ணன் தன் பாஞ்சஜன்யம்‌ என்னும் சங்கை எடுத்து இடிபோல் முழக்கினான். சங்கொலி கேட்டு எதிரிப் படையினரின் ஹ்ருதயங்கள் நடுங்கின. மகத அரசனான ஜராஸந்தன், கண்ணனைப் பார்த்துக் கூறினான். இவ்வளவு நாள்‌களாக இடைச்சேரியில் மறைந்து வாழ்ந்தவன் நீ. என் மருமகனைக் கொன்ற மடையனே! சிறுவனான உன்னுடன் எப்படிப் போர் புரிவேன்? வெட்கக்கேடு. உயிர்ப்பிச்சை அளிக்கிறேன். தப்பித்து ஓடிவிடு ஹே! பலராமா! இங்கேயே உடல் சிதைந்து விண்ணுலகம் போக ஆசையெனில் போரிட வா என்றான். கண்ணன் சிரித்தான். சூரர்கள் தற்பெருமை பேசமாட்டார்கள். நீ சாவை நோக்கி வந்திருக்கிறாய். போர் துவங்கட்டும் என்றான். ஜராஸந்தன் தன் படைக்கு ஆணையிட, அவனது படைகள், சூரியனை மேகம் சூழ்வதுபோல் கண்ணனையும் பலராமனையும் சூழ்ந்தன. கண்ணன் மற்றும் பலராமனின் தேர்கள் கருடன் மற்றும் பனைமரம் பொறித்த கொடிகள் உடையவை. கோபுரங்களிலும், கோட்டையின் மீதும் ஏறி அமர்ந்து போரைக் காணவந்த மக்களும், மதுரா நகரப் பெண்களும், பெரும் சேனையின் நடுவில் தேர்களைக் காணாமல் கலங்கினர். உடனே, கண்ணன் தன் சார்ங்கம் என்னும் வில்லை நாணேற்றி டங்கா

மதுராவுக்குத் திரும்பிய அக்ரூரர், கண்ணனையும், பலராமனையும் சந்தித்து, தான் கேட்டறிந்த மற்றும், கவனித்த அனைத்து விஷயங்களையும் கூறினார். கண்ணன் ஒவ்வொருவரைப் பற்றியும் விசாரித்தான். பின்னர் சமயம் வரும்போது உதவி செய்வோம். என்று கூறி, அக்ரூரரை அனுப்பி வைத்தான். இவ்வாறு நாள்கள் ஓடின. கம்சனுடைய மனைவிகளான அஸ்தி, பிராப்தி இருவரும்‌ கணவன் இறந்த பின், தந்தையான ஜராஸந்தன் வீட்டுக்குச் சென்றனர். கண்ணனால் தங்கள் கணவருக்கு மரணம் ஏற்பட்டதென்று புலம்பினர். வாழ்வை இழந்து வந்து நிற்கும் மகள்களைப் பார்த்ததும் ஜராஸந்தனுக்கு கண்ணன் மீது கோபம் தலைக்கேறியது. பூமியில் யாதவர்களே இல்லாதவாறு செய்கிறேன் என்று சூளுரைத்துக்கொண்டு, இருபத்து மூன்று அக்ஷௌஹிணி சேனையுடன் மதுராவை நான்கு புறங்களிலும் சூழ்ந்து முற்றுகையிட்டான். பொங்கியெழும் கடலைப் போன்ற சேனை நாற்புறமும் சூழந்தது கண்டு மதுரா மக்கள் கலங்கினர். கண்ணன் பலவாறு யோசித்து, ஜராஸந்தனை மட்டும் உயிரோடு விட்டு, படைகள் முழுவதையும் அழிக்கலாம். அவர்கள் அனைவரும் அரக்கப் படைகள். ஜராஸந்தனை அவமானப் படுத்தி அனுப்பினால், மீண்டும் படைகளைத் திரட்டிக்கொண்டு வருவான். இங்கிருந்தபடியே ப

இனிமையாகப் பேசி உபசரித்தபோதும், திருதராஷ்டிரன் உண்மையில் பாண்டவர்களிடம் எப்படி நடந்துகொள்கிறான் என்று கண்டறிவதற்காகவே அக்ரூரர் ஹஸ்தினாபுரத்தில் சில மாதங்கள் தங்கினார். குந்தியும், விதுரரும், பாண்டவர்களை துரியோதனனும்,‌ அவனது சகோதரர்களும், சமயம்‌கிடைக்கும்போதெல்லாம் சகுனியுடன் சேர்ந்துகொண்டு அவமானப்‌ படுத்துகிறார்கள் என்றும், திருதராஷ்டிரன் அதைக் கண்டும்‌காணாமல் இருப்பதாகவும் கூறினார்கள். சமீபத்தில் பீமனுக்கு விஷம் வைத்தார்கள் என்பதையும் அவன் நாகர்களின் அருளால் காப்பாற்றப்பட்டான் என்றும் தெரிவித்தார்கள். அக்ரூரர் குந்திக்கு சகோதரன் முறை. அவரைப் பார்த்ததும், தன் பிறந்தகத்தை நினைத்துக் கண்ணீர் விட்டாள் குந்தி. பின்னர், அண்ணா! என் பெற்றோரும், சகோதர சகோதரிகளும் என்னை நினைக்கிறார்களா? என் அண்ணன் மகன்களான கண்ணனும் பலராமனும் என்னையும் என் மகன்களையும் விசாரித்தார்களா? ஓநாய்களுக்கிடையே சிக்கிய பெண்மானைப்போல் பகையாய் நினைக்கும் உறவுகளுக்கிடையே சிக்கித் தவிக்கிறேன். அவ்விருவரும் ஸாக்ஷாத் பகவான் என்று ஸாதுக்கள் சொல்லக்‌கேட்டேன். உறவுக்காரர்களாகிய அவர்கள் என் மகன்களைப் பற்றி நினைக்கிறார்களா? கிருஷ்ணா

கண்ணனின் தாமரைப் பாதங்களை மடியில் எடுத்துவைத்துக்கொண்டு அவற்றை வைத்த கண் வாங்காமல் வெகுநேரம் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தார் அக்ரூரர். பின்னர், அவர்கள் மூவரையும் பார்த்து மெதுவாகப் பேசலானார் நல்லவேளையா கம்சன் அழிஞ்சுபோனான். எங்க குலத்தையே காப்பாத்திட்டீங்க. நீங்க ரெண்டுபேரும் ஆதிபுருஷர்கள். மாயையால பல பொருள்களா தெரியறீங்க. பூமியோட பாரத்தைக் குறைக்க வந்திருக்கீங்க. இன்னும் பல கொடியவர்களைக் கூண்டோட அழிக்கப்போறீங்க. இந்தத் திருவடியைக் கழுவின தீர்த்தத்தைதான் கங்கான்னு எல்லாரும் கொண்டாடறாங்க. அன்பின் அடிமைகள் நீங்க ரெண்டு பேரும். வீடு வாசலை விட்டுட்டுப் போன எவ்ளோ ஸாதுக்கள் உங்களால மதுராவுக்கு திரும்பி வந்து நிம்மதியா இருக்காங்க. உங்க மாயையிலேர்ந்து என்னைக் காப்பத்தவேணும். என்றார். கலகலவென்று சிரித்த கண்ணன், அவரை வாஞ்சையுடன் பார்த்தான். சித்தப்பா, நீங்க பெரியவர். நாங்க உங்க குழந்தைங்க. நீங்க பெரிய பாக்யசாலி சித்தப்பா. தீர்த்தங்கள்ள போய் ஸ்நானம் பண்ணாலும், தெய்வங்களானாலும் தொடர்ந்து பொறுமையா வழிபடணும். அப்பதான் பலன் தெரியும். ஆனா, உங்களை‌மாதிரி ஸாதுக்களை ஒருதரம் தர்சனம்‌ பண்ணினாலும்‌ அது மனநி

  மதுரா நாயகா.. (30) - ஹரிப்ரியா கண்ணன், பலராமனையும், உத்தவனையும் அழைத்துக்கொண்டு அக்ரூரர் வீட்டுக்குச் சென்றான். கண்ணன் வருவதை தூரத்திலிருந்தே பார்த்துவிட்ட அக்ரூரர் மகிழ்ச்சியில் ஆனந்தக் கூத்தாடினார். என்ன செய்வதென்று புரியாமல், மனைவியின் பெயரைக் கூவிக்கொண்டு வாசலுக்கும் உள்ளுக்குமாக ஓடினார். அவரது மனைவி பூரணகும்பம் கொண்டு வர, அதை வாங்கிக் கையிலேயே வைத்துக்கொண்டு பிரமை பிடித்தவர்போல் நின்றார். கண்ணன் சிரித்துக்கொண்டே அதைத் தொட்டுவிட்டு அவரைக் கையைப் பிடித்து உள்ளே அழைத்துவந்தான். கண்ணன் கரம்‌பட்டதும் பரவசத்தில் மிதந்துகொண்டே அவனுடன் உள்ளே வந்தார் அக்ரூரர். அக்ரூரரின் மனைவி கண்ணனுக்கு பாத பூஜைக்கு எல்லாம் தயாராக வைத்திருந்தாள். கண்ணனும் பலராமனும் அங்கு தங்களுக்காகப்‌ போடப்பட்டிருந்த உயர்ந்த ஆசனத்தில் அமர்ந்தனர். பாதபூஜை செய்வதற்காகத் தங்கத் தாம்பாளத்தை எடுத்து வைத்து, அதில் கணணனின் தாமரைப் பாதத்தைப் பூப்போல வைத்தார் அக்ரூரர். கண்ணனின் பாதத்தைத் தொட்டதுமே தன்னை மறந்தார். அடுத்து என்ன செய்வதென்று அறியாமல் மயங்கினார். சிரித்துக்கொண்டே கண்ணன் தன் பாதபூஜைக்கு என்னென்ன செய்யவேண்டும் என

கண்ணன் ஒரு நாள் உத்தவனுடன் வீதியில் வலம் வந்து கொண்டிருந்தான். அப்போது குப்ஜையின் வீட்டைக் கடந்தபோது, அவளிடம் இன்னொரு நாள் வருகிறேன் என்று வாக்களித்தது நினைவுக்கு வந்தது. உத்தவனை அழைத்துக்கொண்டு அவள் வீட்டினுள் சென்றான். கண்ணனின் வரவை தினமும் எதிர்பார்த்திருந்த குப்ஜை, அவனை வரவேற்க எல்லா உபசாரப் பொருள்களையும் தயாராக வைத்திருந்தாள். வீட்டை மிக அழகாக அலங்கரித்திருந்தாள். முத்துச்சரங்கள், மேல் விதானங்கள், ஆசனங்கள், நறுமணம் மிகுந்த தூபங்கள், தீபங்கள், பூமாலைகள் ஆகியவற்றால் வீடு மிக‌ அழகாக விளங்கியது. கண்ணனைக் கண்ட குப்ஜை, பரபரப்புடன் தோழிகளுடன் சென்று, கண்ணனுக்கு ஹாரதி எடுத்து, உபசாரங்கள்‌ செய்து ஆசனம் கொடுத்தாள். உத்தவன் மரியாதைக்காக ஆசனத்தைத் தொட்டுவிட்டு, தரையில் அமர்ந்தான். கண்ணன் அவள் அளித்த உயர்ந்த மஞ்சத்தில் அமர்ந்தான். பல்வேறு விஷயங்களால் கண்ணனை மகிழ்விக்க முயற்சி செய்தாள் குப்ஜை. ஆத்மாராமனான கண்ணன், அவள் விரும்பிய வண்ணம் அவளுடன் பொழுதைக் கழித்தான். சிலநாள்கள் அங்கு தங்கிவிட்டு அங்கிருந்து கிளம்பினான் கண்ணன். அவனைப் பிரிய மனமில்லாத குப்ஜை உம்மைவிட்டுப் பிரிய இயலாதென்று கூறி மிகவு